تحليل ها و پيام ها

روابط اقتصادی مثمر در اجتماعات ثبات بخش است!

صلح و ثبات در مناسبات اجتماعی در یک کشور و مناسبات بین دولت ها، مفاهیم جدایی نا پذیر اند، بدین معنی که یکی متمم دیگر شناخته میشود. صلح، ثبات را بوجود می آورد و ثبات در مناسبات حیاتی، حافظ فضای صلح و زندگی مثمر میباشد. چنین مناسبات دو جانبه و چندین جانبه، که بر مبنای عدالت استوار و ضامن منافع جانبین باشد، در مناسبات بین المللی در امر تحکیم صلح، بمثابۀ عامل مهم شمرده میشود.

انگیزۀ نوشتن این مطلب در ذهـن ام، همین لحظه خطور نمود، که نوشته محترم ولی احمد نوری را تحت عنوان: «قرارداد اعمار پایپ لاین انتقال گاز پیام آور صلح در منطقه و معنی تضمین جامعۀ بین المللی از افغانستان را دارد»
در «پورتال افغان جرمن آنلاین»، همین امروز مطالعه نمودم.

خبری را که ایشان با سابقۀ موضوع نوشته اند، برای اینجانب نیز بحیث یک خبر خوش و بسود انسان و انسانیت درین منطقه شناخته میشود. . . .

توجه:

بقیۀ این مضمون جالب و مهم را در صفحۀ تحلیلات پورتال افغان جرمن آنلاین مطالعه فرمائید.
و یا هم لینک آتی را کاپی نموده در براوزر اکسپلورر تان نصب کرده و اصل مقاله را مطالعه نمائید.

شناسم. . . .

http://www.afghan-german.net/upload/Tahlilha_PDF/ma_yosufi_rawabet_eqtesadi_mosmer.pdf

غول نفت و دیکتاتور پایدار جهان

این مطلب مهم را لطفاً در صفحۀ تحلیلات مطالعه فرمائید.

باحترام

موافقتنامۀ ستراتیژیک افغانستان - امریکا

بدنبال حوادث 11 سپتبر 2001 در نیویارک و آغاز عملیات نظامی بر غلیه القاعده و طالبان که دو کشور امریکا و انگلستان مطابق مادۀ 51 منشور ملل متحد .....


توجه:

بقیۀ این مضمون جالب و مهم را در صفحۀ تحلیلات پورتال افغان جرمن آنلاین مطالعه فرمائید.
و یا هم لینک آتی را کاپی نموده در براوزر اکسپلورر تان نصب کرده و اصل مقاله را مطالعه نمائید.


http://www.afghan-german.net/upload/Tahlilha_PDF/saidal_nasn_mowafeqatnamae_stratejik_am_afg.pdf

پیمان ستراتیژیک و عصبیت همسایه ها

از سه دهه بیشتر همسایه های نیک اندر بد (به ظاهر دوست و در باطن دشمن) با چه حیل و نیرنگ ها، چشم به هست و بود وطن ما دوخته اند و تعدادی از هموطنان ما را در تار عنکبوتی خود گرفتار، که روزی از آنها انفجاری می سازند و گاهی هم انتحاری و نام شان را می گذارند طالب، که از آن بابت راهیان راه ملا و مولوی وعالم دین را در افکار عامه زشت و بد ریخت جلوه دهند و زمانی هم پودری و معتاد، که همۀ آنها ضربه مهلکی بر پیکر مجروح کشور ما محسوب می گردد.
با این وضع و روش خود، میخواهند وطن ما تفوق و برتری پیدا نکند و بطور همیش ملت ما احتیاج و محتاج
همسایه ها بماند که مسبب همه رویدادها، حوادث و نا آرامی های پیش آمده در افغانستان نیز همین همسایه های آزمندش بوده اند. . . .

توجه:

بقیۀ این مضمون جالب و مهم را در صفحۀ تحلیلات پورتال افغان جرمن آنلاین مطالعه فرمائید.
و یا هم لینک آتی را کاپی نموده در براوزر اکسپلورر تان نصب کرده و اصل مقاله را مطالعه نمائید.

http://www.afghan-german.net/upload/Tahlilha_PDF/ahmadi_s_payman_strayigic_asabiyat_hamsayaha.pdf

سلام دوستان گرامی! به نظر من سند همکاری های دراز مدت ستراتیژیک افغانستان وامریکا یک کاری درست است اگر ما مثبت فکر کنیم. از مثبت منظور من پیمان های همکاری های دراز مدت ستراتیژیک امریکا با المان و کوریای جنوبی و چندین کشور جهان مثل پاکستان. تمامی این کشورها جنگ زده بودن و حالا به کجا رسیدن، فکر عمیق کنید دوستان، ما چی داریم ما هیچ نداریم. شما شاید بگوئید که ما منابع زیر زمین داریم، اگر ماکمی دقیق فکر کنیم منابع زیر زمین مثل اطاقی پر از طلا می باشد که بالیسیدن انسان سیر نمیشد.استخراج منابع زیر زمین به انجینرهای ورزیده، بودیجۀ کافی و سازماندهی سالم ضرورت دارد، که بدبختانه ما یکی از آنرا نداریم. و اگر احساساتی و منفی فکر کنیم که سالها کرده ایم، که وطن مااشغال شد و این و ان منابع مارا باخود میبرند و یا دین و مذهب ما در خطر می افتد وغیره و غیره. این نوع فکر را دشمنان وطن ما برای ما دامن می زند. بیائید هموطنان عزیز از این نوع پیمان ها استفادۀ لازم کنیم، و وطن عزیز خود را از این بدبختی نجات دهیم. و سلام...
عبدالرحمن یرغل ساپی

طریقۀ رأی گیری علنی، پول های ایران و زحمت کشی های پاکستان را برباد کرد.

از قبل در خور پیش بینی بود که سند پیمان ستراتیژیک در ولسی جرگه با اکثریت آرا به تصویب می رسد. علت این امر، در قدم اول، حمایت احزاب سیاسی، در گام دوم، استقبال افکار عمومی مردم و در مرحلۀ بعدی، حساس شدن رسانه ها و کمره های خبری برای شناسایی دسته ها، افراد و گروه های مخالف این پیمان بود.

با وصف آمادگی ها از سوی شبکه های رسمی و جاسوسی ایران و پاکستان به هدف ایجاد مانع پر سر و صدا در برابر مصوب شدن «پیمان ستراتیژیک»، دولت و حکومت، با استفاده از طریقۀ «رأی گیری علنی» توانست عوامل پول گیر و اجیر کشور های همسایه را در یک موقعیت دشوار قرار دهد. دسته های «ضیافتی» راه دیگری جز بلند کردن کارت سبز نداشتند.

بی تردید، اگر رأی دهی غیر علنی می بود، ایران و پاکستان دست بالا پیدا می کردند. اما هیچ یک از وکلای وابسته به ایران و پاکستان، در رأی گیری علنی حاضر نشدند اعتبار و سیمای خود را به عنوان عامل بیگانه در نظر مردم افغانستان مخدوش و ذلیل کنند. مگر نوش جان شان که پول های کلانی را به جیب زدند و حالا می توانند کیف کنند!

اما شکست ایران و پاکستان شکست قطعی و دایمی نیست. چه بسا که روز های دشوار و احتمالاً پر تلفاتی در پیش است.

تصویب موافقت نامه تمثیل اراده ملی ماست

باامضای موافقت نامۀ همکاری های ستراتیژیک میان دولت افغانستان و ایالات متحدهٔ امریکا دولت های همسایه در تلاش بودند تا از تصویب این موافقت نامه که آنرا به نفع خودشان نمیدانستند به شکلی از اشکال جلوگیری نمایند که در همین ارتباط گفته میشود؛ در حالیکه ولسی جرگۀ افغانستان در نظر داشت تا بحث در خصوص سند مشارکت ستراتیژیک با امریکا را شامل آجندای کاری خود نماید، درهمین حال سفارت ایران به هدف رد این موافقتنامه به وسیله شورای ملی افغانستان دید و بازدید هایی را با اعضای ولسی جرگه افزایش داده بود.

از جانب دیگر برخی از اعضای ولسی جرگه نیز تأیید می کنند که ایران به هدف جلوگیری از تصویب سند مشارکت ستراتیژیک با امریکا، نشست و برخاست با اعضای این جرگه را بیشتر نموده و به همین منظور برخی از خانه ها را در کابل به کرایه گرفته است.
این تلاش ها سبب تأخیر شمولیت آن دراجندای پارلمان گردیده بود.

همچنان گفته شده است که پاکستان، تلاش های وسیع را در این ارتباط آغاز کرده است و با ترتیب ضیافت برای وکلای ولسی جرگه می خواست از تصویب موافقت نامه جلوگیری نماید.

بر بنیاد گزارش ها سفارت پاکستان در کابل به تازگی مجلسی را در هوتل انترکانتیننتال برگزار کرده بود و گفته میشود که در این مجلس برای اعضای ولسی جرگه در مقابل رد سند همکاری های دراز مدت ستراتیژیک با امریکا وعدهٔ پرداخت پول نیز داده شده است.

ایران و پاکستان در مورد امضای سند همکاری دراز مدت ستراتیژیک میان کابل و واشنگتن و واشینگتن نگرانی دارند و کوشش میکنند که این سند از سوی شورای ملی افغانستان تصویب نشود.
اما باوجود این همه مخالفت ها و دسایس آشکار و پنهان وکلای مردم افغانستان اینرا ثابت کردند که به منافع ملی خویش می اندیشند و با تصویب این موافقت هوشیاری خویش را به جهانیان ثابت نمودند.

اعضای پارلمان کشور با تصویب این موافقت نامه ضربۀ محکمی به دشمنان مردم افغانستان زده و یکبار دیگر اراده واقعی ملت مارا که همانا بدست آوردن عزت و قدرت است تمثیل نمودند و با این عمل خویش ثابت ساختند که هنوز هم در کشور ما کسانی هستند که به منافع ملی کشور اندیشیده و دشمنان مارا اجازه دست درازی نمی دهند.

روز گذشته، پارلمان افغانستان یکی از سرنوشت ‌سازترین مجالسش را برگزار کرد. در این مجلس باید بالی قرارداد همکاری‌های ستراتژیک میان افغانستان و امریکا رأی می ‌داد. آنگونه که جمع بزرگی از مردم افغانستان انتظار داشتند، این قرارداد مورد تأیید ولسی جرگه نیز قرار گرفت. اما در میان اکثریت وکلای ولسی جرگه، تعدادی هم بودند که دل‌ شان نمی‌ شد به این پیمان رأی تأئید بدهند.

آقای نذیراحمد حنفی، وکیل مردم هرات در این مجلس، سر و صداهایی را به راه انداخته بود تا جلو تأیید این پیمان را بگیرد. اینکه دلیلش چی بود، برای آقای حنفی بهتر معلوم است. اما با توجه به دیدگاه‌های آقای حنفی، این احتمال وجود دارد که او از هوایی استشمام میکند که توسط ایران مکدر شده است. آقای حنفی شاید به‌دلیل زهر پاشی ایرانی ها مغلوب طرز دید منفی مذهب است در برابر قرارداد همکاری‌های ستراتژیک شده است. آقای حنفی که یک ملای سنی مذهب است، با آنکه یک فرد روشن است، اما ناخودآگاه یا خودآگاه تمایلات نزدیکی‌هایی با گرایش‌ها و طرز دید طالبان دارد. همین است که او ناخودآگاه آب بر آسیاب هر دو – هم ایران و هم طالبان می ‌ریزد.

وکیل کوچی‌ها در ولسی جرگه، آقای ملاتره‌ خیل که به سبب شباهت‌های فکری اش با طالبان، چنین به‌نظر می ‌رسد که به‌ سوی طالبان تمایل داشته باشد، یکی دیگر از کسانی بود که کارت سرخش در فضای مجلس تکان می ‌خورد. ملاتره‌خیل که در کارنامه‌اش یک اتهام جرمی در لوی ‌سارنوالی دارد و حتی قرار بود به این اتهامی دستگیر شود، شاید به دنبال انتقام ‌جویی از حکومت برای پی ‌گیری قضیه‌اش – که مدتی به‌شدت رسانه‌ای شده بود. او که یکی از مطرح ‌ترین وکلای کوچی‌ها در ولسی جرگه است، به سبب اختلافی که میان کرسی وکالت کوچی‌ها در و وجود دارد و برخی از وکلا این کرسی را به سبب همین اختلاف‌ها جدی نمی‌گیرند، ممکن با بلند کردن کارت سرخ در تلاش نام‌جویی و شهرت‌طلبی بود. این‌ها می‌توانند دلایلی باشند برای بلند کردن کارت سرخ از سوی آقای تره‌خیل.

اما در این میان، چهره‌ای که به‌صورت غلیظی ادعای «روشنفکری» دارد نیز کارت سرخش را بلند کرد. این شخص آقای لطیف پدرام است که از ولایت بدخشان به ولسی جرگه راه یافته است. او که ظاهرا تحصیلات عالی خود را در فرانسه به پایان برده است، کوشش می‌کند تا اکت‌های روشنفکران چپ کلاسیک را به بهترین نحو ادا کند. او در گذشته نیز عضو حزب دیموکراتیک خلق افغانستان بود و بارها در نشریاتی چون حقیقت انقلاب ثور و درفش جوانان، در پیوند به برگشت‌ناپذیر بودن انقلاب کمونیستی قلم‌فرسایی کرد. او هم‌چنان بارها افتخار کرده است که مدتی را نیز در رکاب برخی از اعضای شورای انقلاب فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، شورایی که بر اثر دستورهایش در اوایل این انقلاب هزاران روشنفکر در ایران تیرباران شدند، چون عبدالکریم سروش و جوادی آملی، درس تفسیر، فلسفه و اسلامی‌شناسی خوانده است.

آقای پدرام بحران هویت سیاسی نیز دارد. او پس از پیروزی مجاهدین کوشش کرد تا جامه عوض کند، اما از سوی رهبران جهاد به‌ویژه احمد شاه مسعود فقید، چندان جدی گرفته نشد. بعدها او رابطه نزدیکی با آقای دوستم تامین کرد و حتا در فتح خانه اکبربای نیز جزو هم‌رکابان جنرال بود.

به‌نظر می‌رسد که مخالفت آقای پدرام ناشی از مجموعه این تضادها باشد که باعث شده است تا از وی یک شخصیت سیاسی به‌شدت متناقض ایجاد کند. ادعای روشنفکری و اکت چپ بدون توجه به الزامات ملی و میهنی و نیز تحولاتی عظیمی که چپ در زادگاهش با آن مواجه شده است، به‌صورت طبیعی یک چنین موجودی را می‌تواند پرورش دهد. از سویی دیگر این‌گونه رفتار از سوی شخصیتی که ادعاهای کلان دارد، بیشتر به‌دست و پا زدن برای کسب هویت کاذب سیاسی به‌شمار آمده می‌تواند و بس و نفع آن را تنها دشمنان این سرزمین خواهند برد.

کبرا مصطفوی که یکی از وکلای کابل در ولسی‌جرگه است، شاید یگانه بانوی زن در این مجلس باشد که نمادهای ایرانی را به‌ویژه در پوشش خود رعایت می‌کند. گفته می‌شود که او به‌منظور همکاری با هم‌وطنان «بی‌چاره» ما که خواهان سفر به ایران هستند، حتا در روزهای قحطی پاسپورت نیز، می‌توانست برای‌شان پاسپورت فراهم کند. گفته می‌شود که این بانو در امور قونسلی نیز دستی بالا دارد، چنان‌که به‌گفته برخی‌ها سفارت جمهوری اسلامی ایران در صدور ویزا برای آنانی که حامل نامه سفارشی «ایشان» بودند، هیچ‌گونه تعللی نمی‌کرد. هم‌چنان برخی از منابع گفته‌اند که خانم مصطفوی در بسیج وکلای شیرینی‌خور عمدتا در نقش معتمد نقدی و مقسم پول کاندیدوزرا عمل کرده است.

صادقی‌زاده نیلی از ولایت دایکندی به مجلس راه یافته است. او سال‌ها عضویت سپاه پاسداران انقلاب افغانستان را داشت که کاپی صد درصدی از سپاه پاسداران ایران بود، بعدها زمانی‌که مزاری فقید حزب وحدت را پایه‌گذاری کرد، وی به این حزب پیوست. اما بعد از انشعاب حزب وحدت او با جناح محمد اکبری یک‌جا شد. جناح اکبری تنها و یگانه گروهی بود که از پیروزی طالبان در شمال حمایت کرد و با آن گروه یک‌جا شد. آقای صادقی‌زاده هنوز با جناح محمد اکبری رابطه دارد، اما از آن‌جا که گروه آقای اکبری به‌دلیل سوابق همکاری با طالبان دارای پایگاه‌های قوی سیاسی و مردمی در میان هزاره‌ها نیست، وابستگان این گروه تلاش می‌کنند تا نقش خود را از طریق حمایت از آجنداهای بیگانه به‌ویژه ایران در افغانستان، دنبال و جستجو کنند.

گفته می‌شود که آقای صادقی‌زاده دارای رابطه نزدیکی با شورای علمای اهل تشیع که از سوی شیخ آصف محسنی رهبری می‌شود، نیز می‌باشد. این در حالی است که آقای محسنی و شماری از هم‌رکابان‌شان از مدتی به این‌سو در رابطه به حلال و حرام بودن این پیمان مصروف بحث و سخنرانی‌اند. هم‌چنان برخی از اعضای این شورا مثل سید هادی هادی، عضویت جبهه وحدت ملی و مخالفت با پایگاه‌های دایمی امریکا را نیز دارد. در ترکیب این جبهه افرادی چون وحید مژده، حاجی فرید و احمدشاه احمدزی نیز شامل می‌باشند. این جبهه چندی پیش تلاش کرد تا با راه‌اندازی تبلیغات وسیع ظاهرا دست به راهپیمایی گسترده‌ای در کابل و برخی از شهرها بزند. اما تنها در کابل این جبهه قادر نشد تا بیشتر از 200نفر را گردهم آورد.

شهزاده شاهد، نماینده‌ی مردم کنر در مجلس نمایندگان که عضویت شورای صلح را نیز دارد، یکی دیگر از کسانی بود که مخالفتش را در باره‌ی این قرارداد ابراز کرد. شهزاده شاهد که همسرش فرزند عبدالرحیم چترالی، معاون قاضی حسین احمد است، بیشتر عمرش را در پاکستان به‌سر برده است. عبدالرحیم چترالی مالک مدرسه‌ی حقیقت‌العلوم در پاکستان بود، جایی‌که شهزاده شاهد در آن علوم اسلامی را فرا گرفت. این مدرسه اکنون به همسر آقای شهزاده شاهد به میراث مانده است، زیرا عبدالرحیم چترالی صاحب فرزند پسر نبود تا میراث‌دار این مدرسه شود. هنگامی که کمیسیون انتخابات نه تن از نمایندگان را سلب صلاحیت کرد، آقای شاهد یکی از کسانی بود که به‌دلیل رابطه‌های نزدیکش با ارگ از موضع کمیسیون به دفاع پرداخت. در پی همین موضع‌گیری آقای شاهد، سیمین بارکزی یکی از وکیلانی که سلب صلاحیت شده بود، چادرش را بر سر شهزاده شاهد انداخت.

شهزاده شاهد که از کنر است، پیوند‌های نزدیکی با افکار سلفی دارد. احتمالا مخالفت آقای شاهد با قرارداد همکاری‌های استراتژیک ریشه در نزدیکی گرایش‌های فکری‌اش با طالبان و تحصیلاتش در مدرسه‌ای در پاکستان دارد. البته به‌دلیل نزدیکی آقای شهزاده شاهد با حلقاتی در ارگ ریاست‌جمهوری، اقدامش در برابر قرارداد استراتژیک تعجب برخی‌ها را برانگیخت.

آقای خواصی که از ولایت پروان به پارلمان راه یافته است نیز، با این قرارداد مخالفتش را ابراز کرد. او در دور گذشته نیز وکیل مردم در پارلمان بود. گفته می‌شود که او در زمان حاکمیت طالبان نیز روابطی با این گروه داشت. هم‌چنان در مورد او گفته می‌شود که مردم غوربند از دست عملکردهای افراد و طرفداران آقای خواصی دست به یاغی‌گری زدند و به کوه بالا شدند. او که سابقه‌ی وابستگی به حزب اسلامی دارد، احتمالا به‌دلیل برهم خوردن مذاکرات حکومت با حزب اسلامی، در پی انتقام‌جویی از حکومت بود و خواست تا این فرصت را نیز از دست ندهد.

تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!

سلام به شما خواننده وهموطن عزیز
خلص:
ما به همکاری های جهانی و قرار داد هایی به منفعت طرفین ضرورت داریم. افغانستان درین راستا با همسایه های طماع و دارای برنامه های بسیار بد و امکانات بسیار وسیع مالی و کدری درداخل افغانستان از هر وقت دیګر به پشتیبانی جهانی ضرورت دارد. پشتیبانی ایکه به حاکمییت مردم بانجامد قابل تأید و ضرورت است. پاکستان و ایران و حلقات مربوط به آن هدف اصلی و برنامه های اصلی خویش را بعد از ۲۰۱۴ در نظر داشتند که با عقد این قرارداد موانع ایجاد شده به برنامه های شوم شان.
اپوزیسیون داخل حاکمیت اقای حامد کرزی درین مورد چیزی برای ګفتن ندارد و کدام ابتکار عمل هم درین بابت ندارد.
حالا خطر از منابع خارجی و پولهای خارجی است که درین راستا چې موانع ایجاد کرده میتوانند که قرارداد تصویب نشود. اما شواهد نشان میدهد که تلاشهای مذبوحانه است.
آنچه به پاکستان ارتباط دارد بدون اندکترین شک و تردید پاکستان نه خواهد به پای خود استاده شود. پاکستان از جهان جزیه ګرفته و حالا مشت اش رو به باز شدن است. بلکه مشت پاکستان پاز شده اما باید کارش تمام شود که دیګر به فرون خون و رنج مردم افغانستان ومردم بی ګناه خویش تجارت نکند. قربانیان سیاسیت جنرالان پاکستان و استخبارات نظامی آن همه اند باید به حالت خاتمه داد. پاکستان در سرزمین بیګانه اعمار شده، به فتنه و فساد بمیان آمده و باید درین راستا جهان تصمیم نهایی اتخاذ کند. این فرصت طلایی را نباید از دست داد. تمام شواهد نشان میدهد که به تأکید پاکستان و جنرالان پاکستان نیرو های نظامی افغان باید تقلیل یاید و این تقلیل را نباید قبول کرد.
این پاکستان است که برزمین های افغانستان سینه انداخته و خط غیر مشروع دیورند لاین را سرحد اعلام کرده. خود سرتیمار دیورند در یاداشتهای خویش قسمت شرقی از خط دیورند را منطقه هند برتانوی ندانسته که خلف ناخلف خویش پاکستان بمیراث بګذارد. خود انګلیس های در مناطق سرحد آزاد به امیر عبدالرحمن خان حق عملیات نظامی داده که ګفته اګر ما (انګلیس)در مناطق قبایل آزاد عملیات میکردیم شما را(امیر)را آګاه میسازیم و .... خلص پاکستان اینرا میداند که اګر درافغانستان حاکمیت ملی بوجود آید این مسأله مطرح میشود لذا نمیګذارد که در افغانستان حاکمیت ملی برقرار شود. لذا موانع در راه امکان افغانستان مستقل دارای روابط به جهان ایجاد میکند. ایران غرب را درافغانستان و با دامن زدن به جنګ های نیابتي کشانده و میکشاند. ایران برنامه و امکانات وسیع درافغانستان دارد که در صورت نزدیک شدن به جهان افغانستان این امکانات و برنامه های وسیع بعدی محدود میشود لذا ازین فرصت طلایی باید استفاده کرد و همه ملت باید منافع ملی را اولویت داده از قید و بند های خارجی خود را رهایی بخشید اولیت کشور و مردم خویش را در پیش گیرد. تشکر

منبع: ايران ٢٥ ميليون دالر را براى رد سند ستراتيژيک ميان افغانستان و امريکا اختصاص داده است

کابل، ٤ جوزا ٩١ -
برخى منابع ادعا دارند که ايران ٢٥ ميليون دالر را براى جلوگيرى از تائيد سند همکارى هاى ستراتيژيک ميان افغانستان و امريکا اختصاص داده است و هم چنان به حضرت على عضو ولسى جرگه افغانستان به اين منظور پول داده است. اما سفارت ايران در کابل اين اظهارات را رد کرده است
موافقتنامه همکارى هاى ستراتيژيک ميان افغانستان و ايالات متحده امريکا ماه گذشته از طرف روساى جمهور هر دو کشور امضا شد و باساس قانون اساسى، جهت تائيد به ولسی جرگه فرستاده شده است و قرار است به روز شنبه آينده به منظور تائيد به جلسۀ عمومى ولسى جرگه ارايه گردد.
کشور هاى ديگر بعد از امضاى اين موافقتنامه بطور آشکار در اين مورد مخالفت نکرده اند، اما ايران با آن مخالفت کرده و سفير آن کشور در کابل از رئيس مشرانو جرگه خواسته بود تا، سند فوق را تائيد نکند. برخى از اعضاى ولسى جرگه نيز گفته بودند که مقامات ايرانى با برخى از اعضاى جرگه ديدار هاى داشته اند تا از تائيد سند جلوگيرى نمايند و . . . .

توجه:

بقیۀ این خبر جالب و مهم را در صفحۀ تحلیلات پورتال افغان جرمن آنلاین مطالعه فرمائید.
و یا هم لینک آتی را کاپی نموده در براوزر اکسپلورر تان نصب کرده و اصل مقاله را مطالعه نمائید.

http://afghan-german.com/agonews/Lists/List/DispForm.aspx?ID=792&Source=http%3A%2F%2Fafghan%2Dgerman%2Ecom%2Fagonews%2Fdefault%2Easpx

کنفرانس شیکاگو و تجدید پیمان جامعه جهانی

کنفرانس دو روزه در شهر شیکاگو یکی از شهر های بزرگ اضلاع متحدۀ امریکا با اشتراک بیش از شصت کشور و مؤسسات بین المللی علاقمند به مسایل افغانستان، پیرامون اوضاع این کشور پس از خروج قوای ناتو در سال 2014، تدویر یافت، در این کنفرانس اشتراک کنندگان یکبار دیگر تعهد خود را در مورد کمک نمودن به حکومت داری خوب، تأمین امنیت و ثبات سراسری، حمایت از اوضاع کودکان در افغانستان، حفظ و تقویت ثمره های ده سالۀ نظام جمهوری افغانستان در تبانی با جامعۀ جهانی، تقویت کمی و کیفی قوای امنیتی کشور و مجهز نمودن آنها با وسایل و امکانات مدرن نظامی، کمک های اقتصادی و پولی، حمایت از فکتور هایی چون حقوق بشر، آزادی، برابری، تأمین عدالت، دیموکراسی، و . . . به دولت و ملت افغانستان سپردند و وعده دادند که آنها هیچ گاهی افغانستان را در برابر تهدیدات لاشخوران و تروریستان که از سوی تعدادی از همسایه های نا مهربان ما حمایت و تمویل می شوند، تنها نگذاشته بل با تمام توان از موقف دولت و ملت افغانستان حمایت می نمایند.

برگزاری این کنفرانس و تعهدات جامعۀ جهانی بخصوص اعضای ناتو، سیلی محکمی بر پوز تعدادی از همسایه های ما چون پاکستان و ایران بود که . . .

توجه:

بقیۀ این مضمون جالب و مهم را در صفحۀ تحلیلات پورتال افغان جرمن آنلاین مطالعه فرمائید.
و یا هم لینک آتی را کاپی نموده در براوزر اکسپلورر تان نصب کرده و اصل مقاله را مطالعه نمائید.


http://www.afghan-german.net/upload/Tahlilha_PDF/jam_arash_conferance_chicago_wa_tajdid_payman.pdf

کنفرانس شیکاگو و سود جویی پاکستان!

کنفرانس سران پیمان اتلانتیک شمالی (ناتو) که در شهر شیکاگوی اضلاع متحدۀ امریکا که برای دو روز دایر گردیده بود پس از جر و بحث ها و چانه زنی های طولانی به پایان رسید. در این کنفرانس محور اصلی گفتگو ها میان رهبران کشور های عضو پیمان ناتو آینده افغانستان پس از خروج نیروهای ناتو را تشکیل میداد. تا افغانستان پس از سال 2014 بتواند با کمک های جامعه جهانی نیروهای افغان امنیت خویش را تقویت نماید. تا این سرزمین دوباره به پناه گاه های القاعده مبدل نگردد.
ولی کشور سود جوی پاکستان که همیشه در امر مبارزه با تروریزم از جامعۀ جهانی امتیاز های فراوان بدست آورده ولی در باطن برعلاوه اینکه همکاری در از بین بردن تروریزم نکرده بلکه همواره توسط پول های امتیازی تروریستان را حمایت و تجهیز نموده که در این کنفرانس نیز این کشور تروریست پرور از اضلاع متحدۀ امریکا خواسته است که با گشایش راه های اکمالاتی ناتو از طریق پاکستان، امریکا باید برای عبور هر موتر مبلغ 5000 هزار یورو پرداخت نماید که بدون شک این موضوع بیانگر زیاده طلبی و نگاه سود جویانه پاکستان به قضایای افغانستان است که با چانه زنی در این کنفرانس خواهان حق العبور از کاروان اکمالاتی ناتو میباشد. باید گفت که پاکستان اصلاً به فکر ثبات و امنیت در افغانستان و منطقه نبوده بلکه همواره در کوشش این است تا به کدام بهانه بتواند از جامعه جهانی و اضلاع متحدۀ امریکا پول و امتیازات سیاسی و نظامی در قبال افغانستان بدست آورد.
بنا بر این جامعه جهانی و اضلاع متحدۀ امریکا جهت تأمین صلح و ثبات در افغانستان و منطقه باید از پاکستان تعهد جدی در امر مبارزه با تروریزم داشته و نباید با پرداختن پول هنگفت زمینه تمویل تروریستان را توسط آن کشور فراهم نماید و مقامات پاکستان نیز باید بدانند که دیگر با سیاست های دروغین خویش نمیتوانند جامعه جهانی را فریب بدهند و بعد از این باید در مقابل القاعده و تروریستان صادقانه عمل نماید تا اعتبار اندکی که نزد جامه جهانی باقی مانده است از بین نرود.
باحترام

از یک دوست محترم، دانا و باخدا پرسیدم: « شما شارلاتان درجه اول را می شناسید؟» گفتند: « شارلاتانه کی نمی شناسه؟!»
مدت ها بود که درآرزوی پیدایش « شارلاتان ِ درجه دوم» بودیم. تا آنکه بعد از صحبت های زیاد تلفونی با دوستان ِ« آدم شناس»، شخص مورد نظر را پیدا کردیم، ولی هنوز در انتخاب اش مشکوک بودیم. عاقبت، نوشتۀ جالب ِ انوری عزیز معلومات مارا تکمیل کرد و نتیجه گرفتیم که همین شخص - به قول آقای انوری « گرگ زاده » - باید برای رسیدن به کرسی « شارلاتان،ِ دوم » کاندید شود.

مصاحبات اخیر محترم ویس ناصری در آستانۀ عقد موافقتنامۀ ستراتیژیک
افغانستان و امریکا، با بعضی از چهره ها پیام خوبی بمردم ما ندارد اما چاره چیست که!
گرگزاده عاقبت گرگ شود گرچه با آدمی بزرگ شود
از چند سال به اینسو ما افغانهای داخل و خارج از کشور بیننده های برنامه خوب و دیدنی از تلویزیون محترم نبیل مسکینیار بنام (افغانستان درمحراق حوادث) توسط محترم ویس ناصری که مدتی با تلویزون پیام افغان و در حال حاضر با آریانای افغانستان همکاری دارد میباشیم، برنامه هائیکه واقیعتها را برملا میساخت و از خیانتها و جرایم ایکه در طول اضافه از 3 دهه در حق مردم افغانستان صورت گرفته بود بیطرفانه پرده برمیداشت، اما در این اواخر خاصتأ چند ماه اخیرموقف محترم ناصری درقبال منافع ملی کشور ما خاصتأ در رابطه به پیمان ستراتیژیک افغانستان و امریکا تغییرجهت داده، که این خود گواه گرایش و میلان بصوب دیگر (آب به آسیاب دشمن انداختن است) میباشد، که. . . .

توجه:

بقیۀ این مضمون جالب و مهم را در صفحۀ تحلیلات پورتال افغان جرمن آنلاین مطالعه فرمائید.
و یا هم لینک آتی را کاپی نموده در براوزر اکسپلورر تان نصب کرده و اصل مقاله را مطالعه نمائید.


http://www.afghan-german.net/upload/Tahlilha_PDF/anwari_ha_mosabehate_akhir.pdf

در این مبحث من فکر می کنم که خلاف این گفتۀ شاعر:

عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی

عشق داند که در این دایره سرگردانند

این عشق و عاشق است که در این دائره سرگرانند!

بعد از آنکه سند پیمان ستراتیژیک میان امریکا و افغانستان امضا شد و در دو روز آینده نهائی میشود تعدادی از هموطنان در عوض اینکه از آیندۀ کشور حرف بزنند و بالای منافع ملی خود بی اندیشند، از تشویش و به خطر افتیدن منافع بیگانه ها بخصوص ایران و پاکستان حرف میزنند تظاهراتی به راه می اندازند. مگر حوادث خونبار چند سال گذشته که همین دو کشور مداخله گر بالای ملت مظلوم ما تحمیل نمودند از خاطره ها محو شده است؟ که ما باز هم حرف از دوستی و منافع آنها حرف بزنیم

افغانستان منحیث یک کشور آزاد حق دارد با هر کشوری که بخواهد پیمان ستراتیژیک بسته کند بی آنکه ارزشی به دو کشور همسایه ما قایل شود. اصلا چه نیازی است که تعدادی از هموطنان ما از منافع و به خطر افتیدن منافع این دو کشور معامله گر که هرگز به افغانستان و مردمش صادق نبوده اند یاد نمایند. چنانیکه در نوشته قبلی ام (پیمان ستراتیژیک با امریکا) یادآور شده ام مداخلات بی شرمانه همین دو کشور عاملی شد برای عقد پیمان، اگر آنها ملت ما را بحال خود می گذاشتند یکی انتحاری و دیگر معتاد به وطن ما صادر نمی نمودند اکنون ما در افغانستان مشکلی نداشتیم و امنیت در وطن ما برقرار میبود.

امیدوارم شما هموطنان عزیز به این سوال پاسخ دهید که چرا ما از همسایگان و اینکه بیکار نخواهند نشست هراس داشته باشیم. لطفا نظریات تان را در پایان همین نوشته بنویسید نه در صفحه فیس بوک.

جوانان افغان

گرچه بحث روی موافقتنامۀ همکاری ستراتیژیک میان افغانستان و کشور ایالات متحدۀ امریکاست. ولی به اجازه دوستان در مقدمه کمی به حاشیه میپردازم.

نزدیک به یازده سالاست که مردم و کشور ما در حال از دست دادن طلایی ترین فرصت ها جهت نیل به خود کفایی واستقلال ملی میباشند. اگر بخشی از این فرصت ها را دولتمداران جمهوری های (اسلامی؟) ایران و پاکستان در اثر مداخلات ویرانگر شان در امور داخلی کشور ما، از ما ربوده اند. عامل دیگر از دست دادن فرصت های تاریخی و برگشت ناپذیر در یازده سال اخیر موجودیت یک تیم کاملاً نا کار آمد، و بی احساس در رأس دولت و حکومت افغانستان میباشد. بلی! بیشتر از ده سال گذشت، ملیارد ها دالر در اختیار ما قرار گرفت، ملیونها هکتار دشت لا مزروع در اختیار داریم و سالانه ملیارد ها متر مکعب آب ( هر متر مکعب آب مساوی است به یک هزار لیتر آب) از کشور ما به ممالک همسایه مفت و رایگان جاری است. ولی ما نتوانستیم مطابق به پلان انکشافی شهید محمد داوود خان حد اقل یکی از پنج بند آبگردان بزرگ چون کیله گی، گمبیری، خروار، سلما و یا هم کمال خان را اعمار نمایم تا حد اقل مردم خود را از وابستگی مواد غذایی نجات داده از تحدید های پاکستان بخاطر بستن سرحد و جلوگیری از عبور لاری های حامل گندم و آرد در امان باشیم. با اینحال، بعضی ها زمزمه میکنند که" گر ندانی غیرت افغانی ام-- چون به میدان آمدی میدانی ام " مگر میلونها افغان که در اثر نبود کار در کشور شان، راهی کشور های ایران و پاکستان شده و در آنجا فقط بخاطر زنده ماندن و در مقابل مزد ناچیز مثل برده کار میکنند و باز هم ده ها تحقیر و توهین کار فرما و نیرو های انتظامی کشور های متذکره را متقبل میشوند،افغان نیستند؟ آنها مگر غیرت افغانی ندارند؟ ده ونیم سال تمام گذشت ولی باوجود ملیارد ها دالر کمک جامعۀ جهانی حد اقل بخاطر دوباره سازی فابریکات ویران شده در اثر جنگ ها بین التنظیمی هیچ اقدامی صورت نگرفت. همه چیز از خوراکه، پوشاکه گرفته تامواد مصرفی مختلف النوع بایست از خارج وارد گردد. کار گر افغان برود به کشور های پاکستان یا ایران؛ در آنجا با مزد ناچیز کار کند و باز همان جنسی که بدست اش ساخته شده است به قیمت چند برابر در کشور خودش بفروش برسد. و پولهای کمکی جامعۀ جهانی عنوانی مردم افغانستان بخاطر خرید مواد مااحتیاج این مردم باید در کشور های ایران، پاکستان ویا هم چین سرمایه گذاری شود.

و اما آنچه که در رسانه ها توسط بعضی ها طوطی وار تکرار میشود، اگر از یکطرف بر میگردد به تاثیر افواهات، شایعات و تبلیغات سوء سازمانهای استخبارات کشور های همسایه چون ایران و پاکستان، از طرف دیگر عدم درک چنین افراد واشخاص از واقیعت های عینی موجود کشور و جامعه نا پختگی سیاسی شان سبب میگردد که این تعداد افراد سخنان نا سنجیده خلاف منافع علیای کشور در رسانه ها بزبان آورند. روزگاری بنا به شایعات و افواهات سازمان استخبارات نظامی پاکستان جملاتی بر سرزبان ها بود که گویا امریکا بخاطر بقای نظامی اش در افغانستان - خود جنگ های ساختگی را در این کشور راه می اندازد؛ و گروه طالبان وغیره وغیره همه اش بنا به دستور امریکا عمل میکنند. و حالا هم روشن شده است، که امریکا تا سال 2014 قوای نظامی اش را از افغانستان بر خواهد چید. حرفها و حدیث های دیگری به این ارتباط و خلاف منافع علیای کشور راه اندازی شده است که باز هم همان تعداد افراد، آگاهانه یا ناآگانه در پی تکرار چنین حرفها و حدیثها از طریق وسایل ارتباط جمعی و رسانه ها اند. ولی حقیقت آنست که هر کشوری اعم از امریکا، ایران و پاکستان به ارتباط سرنوشت میهن عزیز ما بدنبال منافع خودشان اند و شاید هم در بعضی موارد منافع این کشور ها در این راستا در تضاد قرار گیرد. و خلاف همدیگر عمل نموده و افواهاتی را جهت بر آورده ساختن اهداف شان راه انداز ی نمایند. ولی منطق برای ما چه حکم میکند که در کنار کدام کشور باشیم؟

این یک حقیقت مسلم است که ما از بدو سالهای سال بدینطرف با آنکه دارای استقلال سیاسی بوده ایم، ولی استقلال اقتصادی هرگز نداشته ایم و نداریم. گاهی اگر شاه امان الله و شهید سردار محمد داوود خان در این راه قدم های بر داشتند. ولی در اثر مداخلات کشورهای همسایه چون هند برتانوی و اتحاد شوروی وقت سبوتاژ و ناکام گردید. در نتیجه کشور ما از لحاظ مادی واقتصادی یک کشور کاملاً وابسته است. و بدون این وابستگی نمیتواند به حیات سیاسی اش ادامه دهد. حالا ما کدام راه را انتخاب کنیم؟ بودن و همرایی با کشوریکه مرکز دانش، ثروت و قدرت جهانی است؟ و یا هم بودن با کشور های ایران و پاکستان که چشم به تمامیت ارضی و منابع آبی و معدنی ما دوخته، و جز بردگی و غلامی چیز دیگری از ما توقع ندارند.

سلام به کارکنان پورتال افغان جرمن آنلاین!

سلام به تمام مخالفین و طرفداران عهدنامه،
خوشحال استم که هموطنانم با در نظر داشت آزادی مطبوعات به طرفداری و مخالف پیمان ستراتیژیک افغان –امریکا جر و بحث مفیدی را به راه انداخته اند من شخصآ از آن می آموزم. برایم نظریات هر دو جانب قابل فهم است.
ولی عقیدۀ شخصی بنده برآن است هر کس حتی وقتی یک هموطن ما، مارا یاری می رساند تماع و توقوعاتی از ما دارد.
پس در یاری رساندن، داد و گرفتی به میان می آید این بر سیاست مداران ماست که چطور می توانند از این حالت به خاطر منافع افغانستان استفاده صورت گیرد. در شراط فعلی به خاطر جنگ های داخلی، وطن ما به یک مریضی می ماند که راه رفته نمی تواند دور و پیشش در داخل و خارج لاشخوران، شغالان چرخ می زنند. گرچه ما در دور نقاحت ممکن چیزی را از دست بدهیم ولی از مرگ حتمی نجات می یابیم.

هر گاه ما توانستیم بر پای خود ایستاده شویم فهمیدیم که خطر کلمرغ ها و لاشخوار ها رفع شده باز می توانیم در پیمان تغیراتی وارد کنیم و یا از آن خارج شویم

با احترام
زهرا کوهدامنی

نگاه گذرای حقوقی بر برخی ازجوانب
موافقت نامۀ ستراتیژیک

نحوۀ تفسیر و تعبیر محتوای قرارداد های بین المللی، از قبل در کانوانسیون سال 1969منعقدۀ ویانا در بارۀ حقوق قرارداد ها تعیین شده است، گرچه دول طرف قرارداد می توانند شیوه و میتود دلخواه ایشان را برای تفسیر (تشخیص و دریافت معانی اصلی و دقیقی که طرف های متعهد آنرا اراده کرده بودند) معین و در یکی از مواد قرارداد بگنجانند ولی در صورت عدم تعیین چگونگی شیوۀ تفسیر به همان اشکال تفسیر مندرج در میثاق ویانا اعتبار داده خواهد شد.
قرارداد های بین المللی حاوی خصایل عمومی و نیز مشخصات مختص به خود نیز می باشند، ارزیابی های صرف سیاسی از قرارداد ها شاید نیات اطراف قرارداد ها را تا حدودی روشن بسازد و یا تا جایی زمینۀ این امر را فراهم کند که مبصرین، توقعات و آرزوهای مربوط به خود ایشان را در پرتو . . . .

توجه:

بقیۀ این مضمون جالب و مهم را در صفحۀ تحلیلات پورتال افغان جرمن آنلاین مطالعه فرمائید.
و یا هم لینک آتی را کاپی نموده در براوزر اکسپلورر تان نصب کرده و اصل مقاله را مطالعه نمائید.


http://www.afghan-german.net/upload/Tahlilha_PDF/f_hermand_negahe_gozara_hoqoqi_gawaneb_mof_srategik.pdf

موافقتنامه ستراتیژیک میان افغانستان و امریکا و پس لرزه های آن

متن مسودۀ موافقتنامه ستراتژیک میان جمهوری اسلامی افغانستان و ایالات متحدۀ امریکا، بعد از مدت ها چانه زدن های مصلحتی، طی سفر غیر مترقبه و سخت مخفی نگهداشته شدۀ بارک اوباما رئیس جمهور ایالات متحده به کابل، در ارگ ریاست جمهوری افغانستان، بتاریخ دوم ماه می سالجاری امضا و میان طرفین مبادله گردید.
انتخاب تاریخ امضای موافقتنامه مذکور، که ظاهراً سالروز شکار اسامه بن لادن در شهرک نظامی ایبت آباد پاکستان را افاده مینمود، درست اهداف مضمر در آغاز کمپاین انتخاباتی اوباما را برای احراز دور دوم ریاست جمهوری امریکا، در قبال داشت.
علایم تبارز نارضایتی رژیم آخوندی ایران در آستانۀ امضای این توافقنامه آنهم در پی معاشقه بازاری سیاسی اش با تیم حاکم در افغانستان که سرانجام به محاصره کشیدن مقر سفارتخانه های همدیگر در کابل و تهران . . . .

توجه:

بقیۀ این مضمون جالب و مهم را در صفحۀ تحلیلات پورتال افغان جرمن آنلاین مطالعه فرمائید.
و یا هم لینک آتی را کاپی نموده در براوزر اکسپلورر تان نصب کرده و اصل مقاله را مطالعه نمائید.

http://www.afghan-german.net/upload/Tahlilha_PDF/wadan_f_m_moafeqatnamae_ztratigic_afg_usa.pdf

محترم آقای عزیز فرد سلام!

نوشته ایرا که از مصاحبه رادیو r.f.i با جناب محترم محمد اسحاق نگارگر در رابطه به نظر خواهی پیرامون مسئلۀ پیشنهاد ایجاد پایگاه نظامی امریکا در افغانستان در بخش نظر خواهی به سایت «افغان جرمن آنلاین» ارائه داشته اید کار بسیار خوب و نسبتاًابتکاری از خود نشان داده اید.
با اینحال نخستین چیزیکه در ذهنم خطور کرد اینست که اگر می شد در همچو مسایل مهم ملی همراه با شخص محترمی چون آقای نگارگر که در موضع مخالف دولت افغانستان و امریکا قرار دارد از یک شخص موافق یا حد اقل بیطرف نیز دعوت صورت می گرفت بهتر بود، زیرا جهت روشن شدن قضیه و داوری مردم روش مثبتی شناخته شده است. بهر حال نسبت به میتود و یا روش کار شما بیشتر از این چیزی نمی گویم، اما در قسمت اظهار نظر محترم نگارگر یکی دو نکته را متذکر می شوم:

اول - در پراگراف پنجم و ششم، در موضوع پیشنهاد پایگاه نظامی از جانب دولت ایالات متحدۀ امریکا چنین میرساند که قبول و یا ردآنرا رئیس جمهور کرزی از صلاحیت مردم افغانستان دانسته ولی از قول جناب نگارگر آمده است « که این مسئله انتخاب مردم افغانستان نیست. . . که استقلال خود را قربانی این مسایل کنند، بلکه حکومت های دست نشانده و دول سازشگر هستند که بدون نمایندگی از مردم افغانستان تصمیم گیری می کنند. . . و تا امروز مردم این فرصت را پیدا نکرده اند که رأی و نظر خود را بدون جبر ابراز کنند.»
تبصره : نمیدانم بالای مردم برای انتخاب رئیس جمهور یا نمایندگان پارلمان کدام جبری وجود دارد؟ بیشتر از هر وقت دیگر در تاریخ افغانستان حق آزادی بیان و انتخاب که بسیار مهم است در قانون اساسی افغانستان قید شده و تا حدودی رعایت هم می شود چنانکه در دفعه اول انتخابات ریاست جمهوری با رأی بیش از ده میلیون نفر کرزی بحیث رئیس دولت انتخاب شد اما بنابر عدم شفافیت روش انتخابات و تقلب کاری بین خود کاندید ها و رأی دهندگان در دفعۀ دوم انتخاب ریاست جمهوری و نمایندگان ولسی جرگه استفاده های ناجایزی صورت گرفت ولی بالای هیچ کسی برای کاندید شدن به مقام ریاست جمهوری و یا نمایندگی ولسی جرگه جبری تحمیل نشده است و همینطور هیچ کسی را جبراً کسی وا نداشته که به کسی رای بدهد و یا ندهد.

دوم - آقای نگارگر ، مردم و دولت افغانستان را کاملاً جدا ازهم میداند در حالکه همین صدها هزار نفر شامل در دولت اجزای لایتجزای ملت افغانستان هستند ولی مردمیکه خوب را از بد تشخیص داده نتواند مسئلۀ دیگری است.

سوم - نمیدانم مقصد آقای نگارگر از استقلال و مردم چیست؟ آیا مردم طالبان اند و استقلال در نظام طالبان وجود داشت که با آمدن قوای بین المللی از بین رفت و حال باید نیروهای خارجی افغانستان را ترک گویند تا طالبان برگردند و استقلال حاصل شود؟
مردم و انسان زنده وقتی موجودیتش را ثابت میکند که عمل نماید بخصوص انجام عمل سیاسی، اگر فرد و یا افرادی در وقت انتخابات از حق خود برای انتخاب شدن و یاانتخاب کردن استفاده نمی کند مثل اینکه آن فرد و مردم به مرحلۀ بلوغ نرسیده باشند و در آنصورت خواه ناخواه جبر زندگی را به دوش می کشند. بااحترام

حامد کرزی، رئیس جمهور افغانستان تصریح کرده است که امریکاییان در فکر ایجاد یک پایگاه نظامی دایمی در افغانستان استند و این موضوع را با او در میان گذاشته اند.

با ابراز این موضوع، حامد کرزی تصریح کرده است که تصمیم گیری در این مورد، بر اساس منافع ملی افغانستان صورت خواهد گرفت، و حرف آخر در این مورد، با افغانستان است.

چندی قبل این موضوع مطرح شده بود ولی هم حکومت افغانستان و هم نمایندۀ ایالات متحده، آنرا تکذیب کرده بودند. مطرح شدن دوبارۀ این موضوع و تایید آن توسط رئیس جمهور افغانستان، موضوع گفتگوی ماست با آقای اسحاق نگارگر، نویسند و مفسر مسایل سیاسی.

آقای نگار گر با مقایسۀ افغانستان امروز و افغانستان در دوران حضور نیروهای شوروی سابق، میگوید که در هر دو حالت، این مردم افغانستان نیست که چنین تصامیمی را اتخاذ میکند، بلکه حکومت های دست نشانده استند. بعد از بررسی منافع و مضرات ایجاد پایگاه دایمی، آقای نگار گر میگوید که از نقطۀ نظر قانون، برای تصمیم گیری در همچو موارد، باید یک «لویه جرگه» تشکیل شود ولی اضافه میکند که در واقعیت، «لویه جرگه» های افغانستان هم، همیشه مثل نظرات حکومت ها بوده است، نه نظر مردم./
* * * * * * * * * * * * *

افغانستان را به منطقه رقابت ابر قدرتها تبدیل نکنید.

باید توجه كنیم كه قصد واقعی امریكا از احداث پایگاه در افغانستان چیست؟ و احداث آن چه سودی را نصیب مقامات می‌كند؟ و فراموش نکنیم که این پایگاه ها بدون حضور نظامی امریكا و افغانستان ممكن نیست.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، حامد كرزی، رئیس ‌جمهور افغانستان اخیراً اعلام كرده است كه امریكا در فكر ایجاد یك پایگاه نظامی دائمی در افغانستان است و مقامات امریكایی این موضوع را با او در میان گذاشته‌اند.

حامد كرزی تصریح كرده است كه تصمیم گیری در این مورد بر اساس منافع ملی افغانستان صورت خواهد گرفت و حرف آخر در این مورد، با افغانستان است.

طرح احداث پایگاه نظامی دائمی مریكا در افغانستان چندی پیش نیز مطرح شده بود اما هم حكومت افغانستان و هم نماینده امریكا آنرا تكذیب كرده بودند.

اسحاق نگارگر، صاحب نظر و مفسر مسائل سیاسی در گفتگو با رادیوی بین‌المللی فرانسه در باره مطرح شدن دوبارۀ این موضوع و تایید آن توسط رئیس ‌جمهور افغانستان و موضع مردم افغانستان در قبال این مسئله اعلام كرد که این مسئله انتخاب مردم افغانستان نیست.

اسحاق نگارگر افزود در چنین مواردی این مردم افغانستان نیستند كه استقلال خود را قربانی این مسائل می‌ كنند بلكه حكومت ‌های دست‌ نشانده و دول سازش ‌گری هستند كه بدون نمایندگی از جانب مردم افغانستان تصمیم ‌گیری می‌كنند. در هر صورت این تصمیم مردم افغانستان نیست و تا امروز مردم این فرصت را پیدا نكرده‌اند كه رای و نظر خود را بدون جبر ابراز كنند.

این صاحب نظر در ادامه افزود: پیش از هر چیز، باید باین نكته توجه كنیم كه قصد و نیت واقعی امریكا از احداث این پایگاه در افغانستان چیست و احداث آن چه سودی را نصیب مقامات امریكا و افغانستان می‌ كند. چنانچه هر دوی این مسائل را در نظر بگیریم مسئله سومی هم باقی می ‌ماند و آن اینكه این پایگاه ‌ها بدون حضور نظامی امریكا و افغانستان ممكن نیست.

وی همچنین تصریح كرد که حضور نظامی امریكا در افغانستان بر آزادی، فرهنگ و دین افغان‌ها اثرات منفی بسیاری دارد. قصد امریكا از احداث پایگاه‌های نظامی در این منطقه از جهان تهدید رقبای خود در منطقه است.

اسحاق نگارگر، آگاه مسائل سیاسی افزود احداث چنین پایگاه هایی در افغانستان به روابط و مناسبات افغانستان با همسایگانش صدمه جدی وارد می ‌كند و افغانستان را به یك منطقه رقابت ابر قدرت‌ها تبدیل می‌ كند كه در این صورت افغانستان در جریان این كشمكش ‌ها استقلال و هویت ملی خود را از دست خواهد داد.

Mohtaram Barez Saheb, who is Wais Nasery that you as a creditable author asks him?

He could not finished his studies in Germany and worked years under beard of Rabani as ....

He is a man without any human princips. Our neighbous need such people for their aims. Unfortunately we have a lot of such so-called experts.

WS
Qasem Qasemi

سلام به همه !

محترم آقای ویس ناصری نظر و استدلال هر فرد و هر ژورنالیست المانی دارای کیفیت تولیدات صنعتی چون موتر بنز آنکشور نیست که خواسته اید به نقل قول از ژورنالیست المانی به نوشته خود حیثیت و اعتبار بدهید.
اگر ما افغانها در هیچ موردی به اندازه المانی ها شناخت و معرفت نداشته باشیم، حد اقل در ظرف سی و چهار سال جنگ و بحران داخلی و خارجی در کشور خود اینرا لمس کرده و دریافته ایم که دولت پاکستان و ایران دوست ما نیستند، به تجربه ثابت شده که هرکدام در پی ادامه جنگ و بحران و در خیال تسلط به افغانستان هستند و نمیخواهند باحقوق مساوی در صلح و صفا در کنار هم زندگی کنیم، اینرا همه میدانند که غرب و امریکا نیز بخاطر منفعت و حفظ امنیت خود شان به افغانستان نیرو فرستاده اند و از هر وسیله استفاده کرده اند تا صلح و آرامش در منطقه برگردداما دیدییم که در مدت ده سال همسایه هانگذاشتند و از سر ما دست بر نداشتند. پس بالاخره چه باید کرد؟
آیا نیروهای بین المللی تا سال های نا معلوم درافغانستان باقی بمانند؟ این ممکن نیست چون معلوم شده که با آنهمه تلفات انسانی و خسارات مادی و مالی حوصله مردم کشور های ائتلاف بین الللی بسر آمده و بیش از این برای شان ممکن نیست و یا به دلخواه طالبان و پاکستان و ایران اعلام کنند که ما شگست قطعی خورده میرویم شما بیائید و مثل سابق به عملیات تروریستی و جنگ و جدال تان طبق آئین جهاد تا آخرین نفر کفر بروی زمین ادمه دهید؟ و یا سرانجام به اساس یک توافقنامه که افغانها خود بتوانند از کشور شان دفاع نمایند ؟ ویا شما قاطعانه بگوئید چه باید کرد؟

تصویب پیمان ستراتیژیک؛ تحکیم ثبات و توسعۀ پایدار!

پیمان ستراتیژیک که در این اواخر بااضلاع متحدۀ امریکا و افغانستان به امضا رسید، از نظر بسیاری از صاحب نظران افغان موجب تحکیم صلح و ثبات دایمی در کشور گردیده و در ضمن توسعۀ پایدار کشور جنگ زده ای مانند افغانستان را نیز در قبال خواهد داشت.
این پیمان ستراتیژیک که به منظور همکاری های مشترک در راستای مبارزه با تروریزم و شبکه های دهشت افگن مانند القاعده و همبستگان آن (گروه طالبان و شبکۀ هراس افگن حقانی) به مدت ده سال یعنی از سال 2014 تا 2024 میلادی میان افغانستان و اضلاع متحده به امضا رسیده است، میتواند ثبات سیاسی را در کشور تضمین نموده و جرأت مداخلات علنی و غیر علنی کشور های همسایه آزمند و حریص و به خصوص ایران را سلب نموده و به همین منظور است که مقامات آن کشور عکس العمل های جدی ای را در این اواخر از خود تبارز داده اند.

هر چند دولت افغانستان، کشور های همسایه را اطمینان داده است که از خاک افغانستان علیه هیچ کشور سومی بحیث تخته خیز استفاده نخواهد شد، اما سخنان و اظهارات سفیر ایران، ابوالفضل ظهره وند، بیانگر این حقیقت است که زمینه ها و بستر های مداخلات کشور مذکور در سرزمین ما تا حدودی تنگ تر شده و آن کشور نیز از این موضوع در هراس است که آنعده جواسیس و خائنین افغان را که تا حال آموزش های تخریبی برای ویرانی و آوارگی کشور و ملت شان را داده اند و هر لحظۀ ترس آن میرود که بحیث مهره های سوخته مبدل شوند و به آن اندازه سرمایه گذاری هایی که بالای آنان صورت گرفته، همه حیف میشوند. بناءً در صدد آنست تا تلاش اعظمی را به خرچ داده و از تصویب آن در پارلمان کشور ما ممانعت کند که خوشبختانه افراد نفوذی آن کشور مداخله گر یا در اقلیت قرار دارند و یا به رحمت خداوند متعال هیچ نیست با عکس العمل جدی مواجه شده و نمایندگان ملت نیز از وزارت امور خارجه افغانستان خواسته اند تا سفیر ستیزه جوی ایران را احضار نموده و از موصوف در مورد اظهاراتش پرسش نماید که گفته می شود نامبرده بدون اینکه اندکترین بهایی به مقامات افغان بدهد، به کشور متبوعش سفر نموده و به نحوی طفره رفته است.

این عمل سفیر ایران که از لحاظ عرف دیپلوماتیک و اصول روابط بین الملل غیر معیاری بوده و تمام مردم افغانستان به شدیدترین الفاظ آنرا تقبیح و محکوم می نمایند. ضمناً ملت ستمدیدۀ ما از مقامات آن کشور میخواهد تا حد اقل حسن همجواری میان دو کشور مسلمان و همزبان را در نظر گرفته و به موضوعاتی که سبب مخدوش شدن اذهان عامه مردمان دو کشور میگردد، نپرداخته و در عوض اشخاص و افرادی را در سفارت خویش جابجا نمایند تا ارزش های مشترک میان دو کشور را درک نموده و به آن احترام بگذارد و الا روابطی که تا حال میان دو کشور تا اندازۀ به سردی گرائیده بود بیشتر از این تیره خواهد گردید و به ضرر ملت های دو کشور تمام خواهد شد.

سلام واحترامات خدمت خوانندگان تقدیم است.

از وسط خط ها و ګفته ها و نوشته ها شده و روی ورق ها و پشت ورق ها میخوانیم و با بصیرت انساني و تجارب خویش میدانیم که مواضع در برابر این موافقتنامه بستگی بر منافع و مصالح موضع گیرنده ها و علایق دروني شان دارد.

درین راستا بصورت واضح دریافته میتوانیم که کي و چرا چنین موضع دارد و یا چنان. بخشی حالت ایدیال و متون کتب مقدس را قرائت میکنند که هیچ عقل سلیم ازآن منکر شده نمیتواند، عده ای خوشبین و در خوشبینی افراط دارند و عده ای بدبین و در بدبیني افراد میکنند، عده ای ریالیست و واقع بین و در چوکات آن با درنظرداشت منافع و مصالح کشور می اندیشند و موضع میګیرند، عده ای سیب میخواهند به هر قیمت که باشد و عده ای سیب را که به هر قیمت باشد نمی پذیرند. خلص با ارزشها و اولویت های که نزد هر یک است موضع میګیرند.

مسلم این است که مراجع مختلف داخلی و خارجي افغاني و غیر افغاني بیشتر بر سالهای بعد از ختم ۲۰۱۴ دل بسته بودند که باز در ان وقت زور آزمایی کنند و عده ای همین حالا در موجودیت خارجي بقا و مقام خویش را می بینند و هست و بود شان مربوط به وجود خارجي ها و نظامیان شان است و عده ای چیزی ندارند که از دست بدهند و عده ای محدود هم صدای خیر و وطن خواهی و انتخاب از بدتر کرده کمتر بد را بهتر میدانند.

اما یک واقعیت مسلم است که ایران و پاکستان در برنامه های ضد افغاني خویش بیشتر و بصورت عمده منتظر خروج نظامیان خارجي و در رأس امریکا بودند که با عقد این موافقتنامه قسماً برنامه های شان غیر عملی بنظر می خورد. لذا تمام امکانات وسیعی که حالا درافغانستان دارند بکار خواهند برد تا این توافقنامه با فشار های متعدد و امکانات متعددی که در دست دارند عملی و تصویب نشود.
من به این باورم که جهان سخت کوچک شده و هنوز هم کوچک تر میشود و جهان به کمک ها و تضمینات یکدیګر و همکاری ها در ساحات مختلف از جمله امنیت ضرورت دارد که در صورت انعقاد قرار داد ها به منفعت متقابل و مساوي ضرورت است و باید صورت ګیرد. اما اګر این قرار داد ها به حاکم محکوم و استعمار جدید بانجامد قابل قبول نخواهد بود. درین توافقنامه به جهت بودن افغانستان در مرحلۀ حساس در صورتیکه در قدم های کوتاه بعدی منجر به حاکمیت مردم شود و انستیوت های موجود و تقلبی دیموکراسی در افغانستان دارای محتوی درست و اصلی شوند باید با استقبال معین خوشبینانه همراه شود. اما اګر این توافقنامه و امثال آن به تقلبات یک دهۀ اخیر بنام دیموکراسی در افغانستان با فریب و اغوا صحه بګذارد و ادامه پیدا کند رد و قابل قبول نیست و بوده نمیتواند.
درین راستا باید به مراجع بین المللی توضیح و تأکید شود که اګر خواهان حد اقل مصارف مالي و جاني خویش هستید باید مساعدت کنید که دیموکراسی واقعی در افغانستان باین مفهوم که حاکمیت مردم، توسط مردم و در خدمت ارزشهایی که مردم ما آنرا ارزش میدانند، ایجاد شود و حاکمیت به مردم افغانستان مبدل ګردد. درینصورت مردم افغانستان مردم صلح دوست و افغانستان را نباید به دشمن و خطر برای جهان مبدل ساخت و مردم افغانستان مانند سایر ملل آزاد جهان حق زندګی متکی به خود وآرامی را دریابند.
اما اګر این توافقات مسیر عکس آن باشد درین صورت عاقبت آن معلوم و مردم بلاخره همه مقاومت خواهند کرد. توضیح و تشریح این حقایق و نسخه ها کار همه خیر خواهان است و انتخاب درست و انساني با مجامع بین المللی است.

انتخاب خیر و یا انتخاب شر؟

تأئیدی بر موافتقنامۀ همکاری های درازمدت ستراتیژیک
بین افغانستان و امریکا

پورتال افغان جرمن آنلاین که از چندین سال بدینسو مواضع آگاهانه و صادقانه خود را از دو اصل اساسی مبتنی بر دفاع از آزادی و منافع ملی به ثبوت رسانده است از جمله در مورد پیشنهاد دولت اضلاع متحدۀ امریکا در باره ایجاد پایگاه و حمایت از افغانستان در مبارزه علیه فعالیت های تروریستی بنا برمشهود بودن تهدید هایی از جانب بعضی دولت های همسایه، قبلاً روی آن بحث های موافق و مخالفت بطور آزاد در پورتال (A.G.O.) خاصتاً در بخش نظرخواهی آن صورت گرفته بود و علاوه بر آن به کمک جناب محترم آقای عارف عباسی برای مدت بیشتر از دو ساعت نیز بحث زنده ای از طریق تلویزیون پیام افغان به راه انداخته شد که در یک طرف از موضع موافق جناب محمد نعیم بارز و اینجانب ولی احمد نوری و از جهت مخالف مساله محترم دوکتور عثمان روستار تره کی انجام یافت و در پایان وقتی نظرات شنوندگان ارائه گردید معلوم شد که بیشتر و قاطعانه تر نظر دو نفر اول مورد توجه و تائید شنوندگان قرار گرفته است.
اینک پس از گذشت هژده ماه « توافقنامه همکاری های درازمدت ستراتیژیک » از سوی هر دو رئیس جمهور افغانستان و اضلاع متحده امریکا به امضا رسیده است، خوشبختانه بخوبی می رساند که . . .

توجه:

بقیۀ این مضمون جالب و مهم را در صفحۀ تحلیلات پورتال افغان جرمن آنلاین مطالعه فرمائید.
و یا هم لینک آتی را کاپی نموده در براوزر اکسپلورر تان نصب کرده و اصل مقاله را مطالعه نمائید.

http://www.afghan-german.net/upload/Tahlilha_PDF/walinouri_taidey_bar_hamkari_stratigic_usa_o_afg.pdf

شبير احمد (خپرونکي : خبریال)

مخالفين يا ملي وسلوال مقاومت؟

محمد عثمان روستار تره کي: مخالفين ياملي وسلوال مقاومت؟
د رواني مياشت په څوارلسمه د پنجشنبې ورځ د خوشحال خان مېني په سيمه کې دامريکا او افغانستان ترمنځ د ستراتيژيک تړون اړوند غونډه د ډاکټر فاروق اعظم صاحب په دفتر کې جوړه چې ډیرو سياسي او علمي څيرو په نوموړي غونډه کې ګډون درلود.

د غونډي ويناوال ډاکټر فاروق اعظم او ډاکټر روستار تره کی وو. وروستۍ برخه د سوالونو او ځوابونو له پاره وه. د غونډي له ګډونوالو څخه يوه تن له استاد محمد عثمان روستار تره کي څخه پوښتنه وکړه چې: تاسي په خپلو خبرو کې د حکومت مخالفين د وسلوال مقاومت او ملي مقاومت په نوم ياد کړل، آيا هغوی چې دولس د غوښتني خلاف ډول ډول کړني ترسره کوي، ملي مقاومت ورته ويلای شو؟

استاد تره کي ځواب ورکړ چې: که موږ د طالبانو سره په سیاسي لحاظ اختلاف وهم لرو او د نظرونو اختلاف موجود وي يا نه؟ موږ بايد چې اوسنۍ مبارزي ته مقاومت ووايو او دا يو وسلوال او ملي مقاومت دی.
۴۴ هيوادونو زموږ پرهيواد افغانستان تجاوز او يرغل کړی دی. د متجاوزينو او اشغالګرو له خوا زموږ نږدې ۱۲۰۰۰۰ يولک شل زره بې ګناه افغانان وژل شوي دي.
زموږ ډیری افغانان د بګرام او ګوانتانامو په زندانو کې شکنجه شوی او لاهم دغه لړۍ ادامه لري، هيوادوال مو په یو نوم اوبل نوم ځورول کيږي، کړول کيږي او وژل کيږي.

د ګوانتانامو او بګرام د زندانو د شکنجو او ځورونو په وړاندي، د امريکا د ظلمونو او نارواو په وړاندي چي کومه جګړه کيږي او روانه ده که هغې ته مقاومت ونه وايو؟ هغه ته به څه ووايو؟

که اوسنی مقاومت نفي کيږي او ملت ددغه مقاومت ننګه نه وای کړي، تاسي به د ګوانتانامو او بګرام زندانونو په ډول په لسګونو نور زندانونه هم په هيواد کې دننه او له هيواده بهر ليدلي وای چې افغانان به پکې په ناحقه او بې له کوم جرم او ګناه څخه ځورول کيدل او شکنجه کيدل.

مقاومت د هغو مواردو څخه استفاده کوي چې دښمن ته زیات زیان او تاوان ورسوي. له همدي امله مقاومت د مجبوريت له مخي ځانمرګي بريدونه وکړل، او په همدې لومړني او ابتدايې عمل سره يې د اشغال له پېل څخه تر اوس پوري په لس ګونو زره اشغالګر بهرني عسکر وژلي دي.
بهرنيو اشغالګرو قوتونو د هيواد جنوب په کنډواله بدل کړ، او د جګړي د دوام په لټه کي دي، غواړي دغه ناجايزه جګړي ته دوام ورکړي، که وسلوال او ملي مقاومت نه وای، نو اوس به بهرنيانو جګړه د هيواد نورو برخو ته هم غزولي واي او هلته به يې هم د جنوب په څير خپل ناروا عملونه او ناجایزي کړني تکرارولای، همدغه وسلوال مقاومت دی چې ددوی د ظلمونو او ناروا کړنو مخه يې نيولي ده.

استاد روستار تره کې د پوښتل شوي سوال دځواب په پای کې وویل چې: دغه مقاومت، مقاومت دی، ترهغه وخت مقاومت دی چې حق حقدار ته ورسيږي

توافقنامه استراتژیک کابل و واشنگتن به معنای اشغال درازمدت افغانستان و بی ثباتی منطقه است

کارشناس و رروزنامه نگار افغان مقیم آلمان تاکید کرد: توافقنامه استراتژیک امضا شده بین کابل و واشنگتن هرگز منجر به صلح، ثبات، قطع جنگ و مداخله در افغانستان نخواهد شد.
ویس ناصری در مصاحبه با خبرنگار رادیو دری گفت: این توافقنامه به معنای اشغال درازمدت افغانستان است و بی ثباتی و بی اعتمادی را در سطح افغانستان و منطقه ایجاد خواهد کرد.
وی افزود: امریکا و متحدینش بدون داشتن هر گونه مجوزی از مردم و دولت افغانستان در سال 2001 به این کشور حمله نظامی کردند و بیش از ده سال است که آن را در اشغال خود دارند.
مدیر مسوول سایت آزمون ملی اظهار داشت: غربی ها در اکتبر سال 2001 به افغانستان حمله کردند اما در ماه نومبر آن سال از شورای امنیت سازمان ملل متحد مجوز دریافت کردند و بعدها طی یک کنفرانس، دولت آقای کرزی را بر سر کار آوردند یعنی همه این ها بعد از یک اشغال صورت گرفت.
به گفته آقای ناصری طی ده سال گذشته هم امریکایی ها در افغانستان دستاوردی نداشته و شکست خوردند از همین رو قرار است تا سال 2014 نیروهای خود را از این کشور خارج کنند.
این روزنامه نگار افغان با اشاره به امضای توافقنامه استراتژیک بین دولت های کابل و واشنگتن گفت: امریکا و متحدینش خلاف ادعاهایشان برای مبارزه با تروریزم و طالبان به افغانستان نیامده بودند بلکه در سطح منطقه و جهان اهداف بزرگ سیاسی، اقتصادی و نظامی خود را داشتند و این اهداف که شامل روسیه، چین و برخی کشورهای همسایه افغانستان می شود گسترده تر از مساله افغانستان است.
وی عنوان کرد که حضور درازمدت امریکا در افغانستان به معنای اشغال درازمدت این کشور است. مردم افغانستان چه نفعی از حضور ده ساله آن ها دیدند که از حضور درازمدت شان ببینند. اکنون امریکایی ها با آوردن چند نکته روی کاغذ وعده همکاری در صورتی که افغانستان مورد تهدید قرار بگیرد، می دهند در حالیکه باید پرسید امریکایی ها خودشان در افغانستان چه می کنند.
ویس ناصری اضافه کرد: آیا امریکایی ها نیروهای بیگانه و خارج از منطقه نیستند؟ آیا نیروهای متجاوز نظامی نیستند؟ حضور درازمدت امریکایی ها به معنای وجود درازمدت جنگ و ناامنی و بی ثباتی است و کشورهای منطقه به افغانستان بی اعتماد خواهند بود.
به گفته این تحلیلگر افغان مقیم اروپا، باراک اوباما رئیس جمهوری امریکا در پایگاه بگرام در افغانستان گفت که یکسال پیش ما از این پایگاه به بن لادن حمله کردیم و او را از بین بردیم. این به آن معنی است که حریم پاکستان توسط امریکایی ها از طریق افغانستان نقض شده است. نیروهای هوایی امریکا از بگرام پرواز کرده و حریم هوایی پاکستان را نقض کردند. چه تضمینی وجود دارد که در آینده باز هم حریم پاکستان و دیگر کشورها توسط امریکایی ها نقض نشود.
وی با اشاره به اظهارات حامد کرزی رئیس جمهوری افغانستان پس از امضای توافقنامه استراتژیک مبنی بر اینکه از خاک افغانستان علیه هیچ کشوری استفاده نخواهد شد گفت: این اظهارات قابل اعتماد نیست زیرا اوباما با زبان خود می گوید که سربازان امریکایی از پایگاه بگرام افغانستان حرکت کرده و اسامه بن لادن را از بین بردند و به نفع امریکا عمل کردند.
ناصری عنوان کرد که اکنون پایگاه نظامی بگرام به یکی از بزرگترین پایگاه های امریکا در منطقه تبدیل شده و امریکا در حال ایجاد پایگاه های دیگری هم در افغانستان است و اگر وضع به همین منوال پیش برود بعید به نظر می رسد در آینده کسی بتواند جلو حملات امریکایی ها به سایر کشورها را بگیرد.
مدیرمسوول سایت آزمون ملی گفت: مسوولین دولت افغانستان نمی دانند که امریکایی ها طی ده سال گذشته چه برنامه های خاص را در افغانستان پیاده کردند، چه چیزهایی را به این کشور وارد و چه چیزهایی را خارج کردند و اینکه نیروی هوایی امریکا چه برنامه هایی در این کشور داشته است، افرادی که با قدرت خارجی ها بر سر قدرت آمده باشند نمی توانند از آن ها سوال کنند که شما در این کشور چه کارهایی انجام می دهید.
ناصری با اشاره به تلاش های صلح دولت افغانستان با طالبان و حزب اسلامی حکمتیار گفت: امضای توافقنامه قطعاً تاثیرات منفی روی برنامه صلح خواهد داشت. مردم افغانستان و جهان متوجه شدند که امریکا اهداف درازمدت در افغانستان دارد و پیش از آنکه نمایندگان مردم در پارلمان روی توافقنامه کار کنند این سند در پستوهای کاخ ریاست جمهوری این کشور امضاء شد.
وی افزود: برخی نمایندگان پارلمان می گویند که اصلاً از جزئیات توافقنامه اطلاعی ندارند و آنچه در رسانه ها آمده اصل سند نیست. مردم افغانستان اکنون در یک سردرگمی قرار گرفته اند و این توافقنامه هرگز به نفع صلح، ثبات و قطع جنگ، خونریزی و مداخله و اشغال افغانستان نیست بلکه یک اشغال درازمدت است و بی ثباتی و بی اعتمادی را در سطح افغانستان و منطقه ایجاد خواهد کرد.

دوستان گرامی:
یک چیز را فراموش نکنید که افغانستان پر از جواسیس ایران و پاکستان است. فعلاٌ ایران در درجه یک قرار دارد. معروف ترین جاسوس ایران سید مخدوم رهین وزیر اطلاعات و کلتور است که خود را حالا گوشه گرفته تا سر زبان ها نه افتد. سید مخدوم رهین بیش از 40 سال است که برای ایران جاسوسی می کند. هم چنان تمام شورای نظاری ها در خدمت واواک اند و دشمنان قسم خورده افغانستان می باشند. باید زخم های گنده و چرکین را از ریشه کند و بدور انداخت. به کرزی بایدگفت که هرچه زودتر رهین را بدور اندازد. رهین اسرار حکومت افغانستان را به ایران می دهد و آرزومند نابودی افغانستان است.

دستراتېريک تړون لاسليک دماشومانولوبه نه وه !

ددې ليکنې موخه داده چي په هرکچه زموږ دولتي چارواکي دافغانستان دسياسي ،اقتصادي ،کلتوري اونړيوالو اړېکو په هکله څرگندونې دملي مسوليت په چوکاټ کښي وکړي اودنړيوالو اړېکواومناسباتوپه ډگر کښي دافغانستان تاريخي موقف اوتيرسوی نړيوال اعتبارته زيان ونه رسوي .
په ورستيو لسيزوکښي افغانستان نه يوازي دجگړې او وسلې داستعمال اوآزموينې ډگر گرځېدلی ،زموږدوگاونډيو هيوادو (ايران اوپاکستان )اودسيمې يوشمير نوروهيوادو کوښښ کړئ دافغانستان نړيوال اعتبار اووياړنوته زيان ورسېږي اودې موخې ته درسېدولپاره ئي متاسفانه له افغانانو استفاده کړې .
موږ دټولوناخوالواوپه خپل هيواد کښي دضعيف دولتونو اوحکومتونوشاهدان يواودامنو چې زموږ دخاوري تاريخي دښمنان پردې توانېدلي چي داتاريخي هيواد دخپلو گټوترلاسه کېدودسياليو داور په لمبو کښي لولپه کړي ،ودان افغانستان په کنډواله بدل کړي،غيرتی ولس دومره خوار اوزليل کړی چي نورئې دستوني نه دفرياد چېغه نه وزي .
داسي نوري ناخوالي . . .

توجه:

بقیۀ این مضمون جالب و مهم را در صفحۀ تحلیلات پورتال افغان جرمن آنلاین مطالعه فرمائید.
و یا هم لینک آتی را کاپی نموده در براوزر اکسپلورر تان نصب کرده و اصل مقاله را مطالعه نمائید


http://www.afghan-german.net/upload/Tahlilha_PDF/h_ghamkhor_de_stratejiktaloon_laslik.pdf

رئیس مشرانو جرگه : رهبران ایران دیوانه اند

ابوالفضل زهره ‌وند، سفیر ایران در جریان ملاقاتی که اخیراً با فضل هادی مسلمیار، رئیس مشرانو جرگه داشته چندین ‌بار و بصورت مکرر از او خواسته تا سند همکاری ‌های ستراتیژیک بین افغانستان و اضلاع متحدۀ امریکا نباید توسط پارلمان افغانستان تایید شود رييس مشرانوجرگه در اجلاس عمومى (١٩ثور) پذيرفت که سفير ايران، چنين تقاضايى را از او نموده و قرار است به خاطر همين اظهاراتش، عصر امروز به وزارت خارجه احضار شود وى اين عمل سفير ايران را خلاف اصول ديپلماتيک و مداخلۀ مستقيم يک کشور در امور کشور ديگر خوانده، افزود که مشرانو جرگه، به هيچ فرد و يا کشورى اجازه نميدهد در امور داخلى جرگه مداخله نمايد.
همچنان نثار حارث در اجلاس مشرانو جرگه گفت که او در هنگام صحبت هاى سفير ايران و رئيس مشرانو جرگه حاضر بود و سخنان سفير طورى بود که اين پيمان بايد امضا نشود؛ چرا که به منافع ملى ايران خساره ميرساند.
وى اظهارات سفير ايران را خلاف عرف ديپلماتيک خوانده گفت: "هيچ سفيرى، حق ندارد . . .

توجه:

بقیۀ این مضمون جالب و مهم را در صفحۀ تحلیلات پورتال افغان جرمن آنلاین مطالعه فرمائید.
و یا هم لینک آتی را کاپی نموده در براوزر اکسپلورر تان نصب کرده و اصل مقاله را مطالعه نمائید


http://www.afghan-german.net/upload/Tahlilha_PDF/salam_khan_raeese_meshrano_jerga.pdf

با عرض سلامهای گرم و ادب و احترام به نظریات هموطنان گرانقدر.
به عقیدۀ این بنده عاجز امضای موافقۀ ستراتژیکی بین دولتین افغانستان و اضلاع متحده امریکا تلک زرینی با لقمه چربی برای گرفتاری دراز مدت مادر وطن عزیز ما افغانستان و عواقب نهایت ناگوار برای خود افغانستان و منطقه خواهد بود، من باین باورم اگر امریکا واقعاً برای مبارزه با تروریزم و امنیت در منطقه میخواهد حضور نظامی در افغانستان داشته باشد بهتر میبود که با امضای موافقۀ ستراتژیکی با پاکستان که مرکز تربیه و صدور تروریست ها به افغانستان و جهان میباشد اقدام میکرد نه با افغانستان.

آیا برای ایجاد فضای صلح در افغانستان و منطقه بهتر نمی بود که امریکا از طریق سازمان ملل متحد زمینه را مساعد می ساخت که قبل از امضای موافقۀ ستراتژیکی بین افغانستان و امریکا موافقات ستراتزیکی کوتامدت و دراز مدت بین افغانستان با دول کشور های همسایه یعنی پاکستان, ایران, روسیه فدرالی و چین امضاه و بعداً موافقۀ ستراتژیکی بین افغانستان و امریکا با در نظر داشت شرایط موافقات با کشورهای همسایه امضا میگردید.؟

هموطنان گرانمایه اگر امریکا واقعآ افغانستان را یک کشور آزاد و مستقل میداند و واقعآ آرزومند مبارزه با تروریزم و ایجاد فضای صلح در افغانستان, منطقه و جهان میباشد پیشنهاد من اینست که برای دولت افغانستان اجازه بدهند تا در یک سال آینده موافقات ستراتژیکی را با کشور های متذکرۀ فوق با در نظرداشت شرایط افغانستان, منطقه و جهان امضاه و سپس امریکا با در نظر داشت شرایط جدید موافقۀ ستراتژیکی خود را تمدید نمایند.

من یقین کامل دارم که امریکا در گفتار و عمل خود صادق نیست و ما نباید با طلائی بودن تلک فریب خورده و بدون در نظرداشت عواقب ناگوار آن به لقمۀ چرب بتازیم و بلعیدن لقمۀ چرب خداناخواسته گلوگیر ماشود.

باید بعرض شما برسانم که آرزوی من جز خوشبختی و سعادت هموطنان عزیز چیزی دیگری نیست و من خوشبختی هموطنان و مادر وطنم را در افغانستان آزاد، مستقل، بیطرف و روابط همزیستی و برادری با همسایگان، کشورهای منطقه و جهان می بینم نه به وابستگی یکجانبه چه قدرت کوچک باشد یا بزرگ.

خداوند نگهدار مادروطن عزیز ما افغانستان یکپارچه، آزاد و سربلند باشد.

با عرض حرمت افغان

د تړونونو په وړاندې د ګاونډیو د غچ ګواښونه

افغانستان د ملګرو ملتونو د دایمي غړي او د خپلواک او مستقل هیواد په توګه په روستیو کې له هندوستان ، فرانسې ، ایټالیا ، انګلستان او د روان کال د مۍ په دوهمه له امریکا سره ستراتیژیک تړونونو لاسلیک کړل او ټاکل شوې چې د شیکاګوکنفرانس په درشل کې به له جرمني، استرالیا ، ناروي او بلجیم سره هم ورته تړونونه لاسلیک کړي .
د دې تړونونو په لاسلیک سره افغانستان په جنوبي اسیا کې د وراکاوي او ګوښه توب له هغه ګړنګ څخه چې د سیمې ځیني هیوادو او په تېره بیا سراښو ګاونډیانو پاکستان او ایران هلته ورغورځولای وو، راووت او د نړیوالو اړیکو په ډګر کې د نړۍ په ډير لوړ دریځ کې چې د افغانستان له تاریخي شان او برم سره ښايی، بېرته د خپل ځای او حیثیت خاوند شو .
په تېرو څولسیزو کې افغانستان په کور دننه . . .

توجه:

بقیۀ این مضمون جالب و مهم را در صفحۀ تحلیلات پورتال افغان جرمن آنلاین مطالعه فرمائید.
و یا هم لینک آتی را کاپی نموده در براوزر اکسپلورر تان نصب کرده و اصل مقاله را مطالعه نمائید


http://www.afghan-german.net/upload/Tahlilha_PDF/s_moradzai_de_laloonono_pawolande.pdf

دوستان: من متن موافقتنامه امضاشده همکارىهاى ستراتيژيک ميان کشور امريکا و افغانستان راسراپا مطالعه کردم و در آن چيزى بزيان کشور هاى همسايه که اينقدر با وار خطايى شور و واويلا بپا کرده اند نديدم.

نميدانم همسايگان ناجوان ما که هر يک از بينوايى و محتاجى ملت ما سالهاى سال استفادۀ سياسى نظامى و تبليغاتى بنفع خويش و به زيان ما نموده اند و بلوسيله عده ای نيزه بدست و چاکر منش خويش کشور مارا بقبرستان نيروهاى اجنبى و اما سر زمين خويشرا بهم عيادگاه فرحت و بوستان شان مبدل کرده اند تاچى وقت ميخواهند باين تجارت پليد و شوم خويش ادامه دهند.

بياد دارم در شروع حملات سال ٢٠٠١امريکا بر رژيم طالبان همسايۀ پاکستانى ام که خودش هم در اينجا و هم در کشورش پول و ثروت اندوخته و بنام مهاجر افغانى وارد انکشور شده و پناهندگى سياسى گرفته بود روزى بمن گفت : ميدانم انشاءلله افغانستان اينبار بقبرستان امريکايي ها و ناتو مبدل ميشود؟
پرسيدم مگر چطور خودت از کجا ميفهمى؟ جواب داد: از تاريخ تان و اينکه شما ملت آزادى دوست و اجنبى شکن شما همواره پوزۀ استعمار گران را براى بار اول بخاک ماليده اید; و دعا ميکنم که يکبار ديگر غيرت تانرا شما مردان و زنان غيور افغان نشان دهيد، من با تعجب باو توضيح دادم که برادر اينبار ديگر کور خوانده ئي، برادر تا چى وقت افعانستان بايد قبرستان خارجي ها و کشور هاى شما گلستان شان باشد. اينبار نوبت شمااست تاايمان تانرا مقابل شان نشان دهيد و مردانه در برابر شان بايستيدو کشور خودرا بقبرستان شان مبدل سازيد. ملت ما از گذشتۀ خود ياد گرفته و ديگر نميخواهد فريب اين افسانه هارا بخورد ماهم مثل شما ميخواهيم زمانه سازى کنيم با آنها بسازيم تا بلاخره روزى لااقل صاحب مکتب، شفاخانه و تسهيلات فرهنگى و اجتماعى شويم.
آخر شما همسايگان چرا ترحم نداريد، شما که نه تنها مالک پيشرفته ترين سلاح هاى مخرب ذروى و باند هاى مدهش آدمکش استيد، بلکه تاآخرين نقاط سرحدات خويش سرک اسفالت شده، برق و تکنالوژى مدرن را انتقال کرده ايد، در حاليکه در کشور من با اين همه قدامت استقلال سياسى حد اقل امکانات زندگي مدرن حتى در مرکز ولايات عمده و بزرگ وجود ندارد.

افسوس که حالا باز حسودى تان تحريک شده و اينکه نام افغانستان در سطح بين المللى سر زبانها افتاده و جامعۀ جهانى باآنها مستقل معامله مي نمايد نه از طريق شما موجب حسرت تان گرديده است بدانيد که اينبار ما با آنها جور مي آئیم، معامله ميکنيم به شورى چشم دشمنان ما. و هم بدانيد و آگاه باشيد که اينبار مردم ما فريب اشک هاى تمساح گونه تانرا نمي خورند و چنانکه گفتم نوبت شما است تا با دشمنان اسلام بجنگيد نه ما.

و اما وقتى تبصرۀ دوستان را خواندم برايم صحبت هاى استاد سيد مسعود که خود شاهد عينى جنايات هول انگيز مزدوران خارجى چپى و راستى از شروع کودتاى خونين و شوم ٧ ثور بوده اند. قابل تآمل بود،ايشان چگونه ادعا مي کنند که امضاى اين توافقنامه نقض استقلال و آزادى افغانستان است.
گستاخى معاف استاد جان، استقلال سياسى بدون استقلال اقتصادى چى مفهومى دارد؟
اگر تنها استقلال سياسى نتيجه يي ميداشت; ما که سر تاج همه بوديم و الحمدلله هستيم ولى نتيجه را عريان تر از من شما ميدانيد که جز کشور ويران، ملت گريان، نگران و نيازمند ارمغان ديگر بما نداشته است و نخواهد داشت پس بنظرم بهتر است ما نيز چون هميسايگان از زيرکى سياسى استفاده کرده در فکر منفعت جوي ملی خود باشيم نه بيگانگانيکه بنام دوستى مال و جان و عزت مارا تاراج کرده اند.

باميد بيدارى و هوشيارى همۀ ما

دیر آمد و خوش آمد
موافقتنامه همکاری های درازمدت ستراتیژیک
میان دولت افغانستان ودولت اضلاع متحدۀ ا مریکا!

این موافقتنامه که به خیر و منفعت هر دو دولت از سوی آقای حامد کرزی رئیس جمهور افغانستان و بارک او باما رئیس جمهور دولت اضلاع متحدۀ امریکا به امضا رسیده است، بیشتر از هر چیز تضمینی است در دفاع از تمامیت ارضی، احترام به حق حاکمیت ملی، جلوگیری از تجزیۀ افغانستان و لذا قبل از دیگر گفتنی ها جا دارد مبارک باد گفته شود به کسانیکه در طرح و توافق رساندن هر دو، رئیس جمهور کار و تلاش وزیده اند وهمچنان به همه کسانیکه بیصبرانه در انتظار چنین سندی بوده اند .

از بخش اول دیباچه مبنی بر ضرورت و تصمیم مذاکره و رسیدن به توافقنامه که بگذریم در بخش دوم، ماده (1) آمده است :
« طرفین موافق اند که تعهد استوار به حفظ و تقویت ارزش های دیموکراتیک و حقوق بشر از پایه های بنیادی توافق و همکاری دراز مدت شان می باشد.»

توجه:

بقیۀ این مضمون جالب و مهم را در صفحۀ تحلیلات پورتال افغان جرمن آنلاین مطالعه فرمائید.
و یا هم لینک آتی را کاپی نموده در براوزر اکسپلورر تان نصب کرده و اصل مقاله را مطالعه نمائید

http://www.afghan-german.net/upload/Tahlilha_PDF/barez_nm_der_amad_o_khosh_amad.pdf

چرا کشورهای همسایه مخالف بستن پیمان همکاری های درازمدت ستراتیژیک افغانستان با امریکا هستند!

کشورهای همسایه افغانستان که همواره درصدد نا امنی و ادامۀ جنگ درکشورهستند و هیچ گاه آرامی، سعادت و صلح را برای ملت ما نمی خواهند به شکلی ازاشکال تلاش میورزند تا مخالفت خویش را درعقد پیمان همکاری های درازمدت ستراتیژیک میان کابل و واشنگتن نشان دهند.
گفته میشود که در این اواخر سفیر ایران در ملاقاتی که با رئیس مشرانو جرگه و چند تن از سناتوران دیگر داشته
است ابراز داشته که اگر پیمان همکاری های درازمدت ستراتیژیک میان افغانستان و امریکا از طریق پارلمان به تصویب برسد، ایران عکس العمل جدی نشان خواهد داد. این هشدار مقامات ایرانی، بیانگر مداخلات آشکار آن کشور در امور داخلی کشور ما بوده و ملت ما آنرا به شدید ترین الفاظ محکوم و تقبیح می کنند.
همچنین این مسئله بیانگر آنست که ایران بگونۀ بی شرمانه در امور داخلی افغانستان دخالت میکند در حالیکه بارها جاسوسان تبعۀ ایرانی و سلاح های ساخت ایران از سوی نیروهای امنیتی کشور گرفتار و بدست آمده است که اکثراً دیده شده که مهمات مدرن و پیشرفته را زمامداران ایرانی در اختیار تروریستان قرار داده و آنان را تمویل و تجهیز نظامی می کنند. رسانه ها که بازتاب دهنده رویداد های مهم در کشور و جهان هستند بارها این خبر را می رسانند که از آن مواد انفلاقیه که در حملات انتحاری و انفجاری، ماین گذاری های کنار جاده ها استفاده شده است که در ختم حادثات هولناک اثری آن که دریافت گردیده است و اکثراً از اثر سعی و تلاش نیروهای امنیتی که جان خود را به منظور کشف کردن مواد انفجاریه به خطر می اندازند تا آنرا ضعف و خنثی نمایند دیده شده که همانا ساخت ایران بوده است.
به هرصورت مردم افغانستان که سه دهه جنگ های خانمانسوز، مشکلات و رنج های زیادی را متحمل گردیده اند و جان های شیرین خود را برای آوردن صلح و امنیت در کشور از دست داده اند ولی هنوزهم به آن پیمانه که لزوم دید است و مردم انتظار آنرا دارد برآورده و تأمین نگردیده است و عامل اصلی نا امنی ها در افغانستان، کشورهای همسایه بوده که بارها در محضر جامعۀ جهانی داد از دوستی و حسن همجواری سخن میزنند اما بدختانه در تعهدات شان صادق نبوده و به منظور رسیدن به اهداف شوم و تخریبکارانۀ شان دست بارز میان دهشت افگنان داشته اند و آنها را حمایت و پیشتیبانی می کنند.
به هرحال مردم رنجدیدۀ ما امیدوار بوده و به این باور هستند که بابستن این پیمان همکاری های دراز مدت با تضاتع متحدۀ امریکا مشکلات امنیتی در سراسر کشور مرفوع گردیده و صلح و آرامی نصیب ملت ما خواهد شد. گفتنی است که درعقد پیمان همکاری های ستراتیژیک میان دو کشور از یک سو ارادۀ مشترک دو کشور برای مبارزه علیه تروریزم و کمک به تأمین امنیت در افغانستان و جهان می باشد و از سوی دیگر باعث مصؤن بودن و سعادت برای ملت افغانستان خواهد بود بنا بر این ملحوظ کشورهای همسایه بخصوص ایران در هراس است که این پیمان ستراتیژیک مانع مداخلات آن کشور در افغانستان خواهد شد و در آینده قادر به این نخواهد بود تا اهداف شوم و خصمانۀ خویش را در مقابل ملت و دولت افغانستان عملی سازد.

افغانستان به کشور معاهدات ستراتژیک و حوادث غیر مترقبه تبدیل شده است ! - استاد سید مسعود

صاحب نظر سیاسی و اقتصادی افغان گفت: افغانستان به کشور معاهدات ستراتژیک و حوادث غیر مترقبه تبدیل شده که بیشتر آنها سودی هم برای این کشور ندارند.
سید مسعود استاد پوهنتون کابل در مصاحبه با خبرنگار رادیو دری با اشاره به امضای پیمان ستراتژیک بین رئسای جمهور افغانستان و امریکا ضمن اعلام مخالفت خود با آن تأکید کرد که این توافقنامه به نفع افغانستان نیست.
وی افزود: مهمترین نکته در انعقاد هر پیمانی محتویات آنست و اینکه طرفین چه چیزی بدست می آورند و چه چیزی را از دست میدهند، چه امتیازاتی میدهند و چه امتیازاتی میگیرند.
به گفته این صاحب نظر افغان اگرهم با توافقنامه بین دو طرف، به طرف سومی ضربه زده شود در حقیقت به منافع طرفین ضربه وارد میشود. در امضای توافقنامه بین واشنگتن و کابل هم امریکا به دنبال آنست که به همکاری های نظامی خود وجهه قانونی بدهد و برای رسیدن به اهداف خود نوعی حیله را بکار بگیرد.
وی تصریح کرد: با چنین توافقنامه هایی امریکا به آسانی میتواند از داخل افغانستان به اهداف مورد نظر خود در منطقه ضربه بزند. در توافقنامۀ مورد نظر هم مواردی گفته شده که اگر به آن از دید سطحی نگریسته شود بسیار فریبنده است اما اگر عمیقتر بنگریم مشخص میشود که اهداف بزرگی در آن نهفته است و اهداف دراز مدت امریکا و غرب را تضمین میکند.
سید مسعود گفت: افغانستان اکنون به کشور معاهدات ستراتژیک تبدیل شده که خارجی ها از آن برای بازگشت خود تضمین میگیرند.
وی تأکید کرد: معاهده ستراتژیک که بین افغانستان و هنوستان امضاء شد میتواند بعنوان الگوی بهترین معاهده تلقی شود و افغانستان میتواند چنین توافقنامه هایی با کشورهای منطقه امضا کند اما به آن توجه نشده است.
این استاد پوهنتون همچنان خاطر نشان کرد: توافقنامه کابل و واشنگتن اگر چه ممکن است از لحاظ اقتصادی به افغانستان کمک کند اما در منطقه تشنج زا خواهد بود و سبب وابستگی بیشتر افغانستان به امریکا شده و استقلال تصمیم را از این کشور خواهد گرفت.
سید مسعود اضافه کرد: افغانستان همچنان به کشور حوادث غیر مترقبه تبدیل شده، چنانچه حوادث غیر مترقبه زیادی در آن رخ داده، باراک اوباما رئیس جمهور امریکا بصورت غیر مترقبه به افغانستان سفر کرد و غیر مترقبه امضای پیمان ستراتژیک را جلو انداخت تا کاری دو بعدی صورت بگیرد، یک بعد این بود که به هر حال دنبال امضای چنین پیمانی بودند و بعد دیگر اینکه در آستانه انتخابات ریاست جمهوری امریکا اوباما خواست یک دستاویز انتخاباتی برای خود بسازد.
وی افزود: اینکه وانمود شود همسایه های افغانستان دشمن این کشور هستند و غربی ها با امضای توافقنامه می خواهند از افغانستان در برابر حملات احتمالی همسایگان محافظت کنند، نوعی اهانت به مردم افغانستان است در حالیکه این مردم همواره با جان و خون خود از حاکمیت ملی و تمامیت ارضی خود دفاع و در برابر بزرگترین قدرت های جهان مبارزه کرده اند.
استاد پوهنتون کابل عنوان کرد که امریکا در هیچ پیمانی حضور دائمی خود را قید نکرده اما اکنون که پیمانی ده ساله امضاء شده و امریکا طی ده سال آینده در افغانستان حضور خواهد داشت و امکانات و تجهیزات خود را مستقر خواهد کرد، پس از ده سال بسیار مشکل است که دولت های بعدی در افغانستان امریکایی ها را از افغانستان بیرون کنند.
سید مسعود تصریح کرد: سرمایه گذاری برای پایگاه سازی در کشورها مصارف میلیاردی برای امریکا دارد بنابراین امریکا که دارای یک نظام سرمایه داری است، بعید به نظر میرسد که پس از این سرمایه گزاری ها از افغانستان خارج شود.
وی افزود: معاهدۀ ستراتژیک بین افغانستان و امریکا به نفع افغانستان نیست و تنها شاید به نفع امریکا باشد. مشکل افغانستان هم تنها از طریق کشورهای منطقه قابل حل است و کشورهای دور دست نمی توانند کمکی به بهبود اوضاع این کشور بکنند و فقط اهداف خاص خود را دنبال خواهند کرد.

موقف گیری ایران، مداخله آشکار در قبال سرزمین ماست!

بعد از امضای موافقتنامه همکاری های درازمدت استراتیژی میان دولت جمهوری اسلامی افغانستان و ایالات متحده امریکا، مقامات ایرانی موقف گیری های به دور از نورم ها و عرف دیپلوماتیک و خلاف موازین بین المللی داشته و به گونۀ آشکار مداخلات و دست درازی های خویش را تبارز داده اند. چنانچه سفیر ایران در کابل، ابوالفضل ظهره وند، با کمال گستاخی اعلام داشته است که اگر این سند از سوی پارلمان افغانستان به تصویب برسد، ایران واکنش جدی از خود در این مورد نشان خواهند داد. این اظهارات بیانگر آنست که ایران و پاکستان دو کشور همسایه متخاصم افغانستان، همان دو روی یک سکه اند که همواره در طول تاریخ معاصر کشور ما دست درازی های گاه پیدا و گاه پنهان داشته اند.
آقای سفیر و مقامات وزارت خارجه ایران فکر کرده اند که افغانستان به عنوان یکی از استان ها و یا ولایات آن کشور به دلیل موجودیت افراد و عمال نفوذی شان عمل خواهند کرد و تمام منافع ملی خویش را قربانی کشور همسایه متخاصم خواهند کرد. اما واکنش های ملت ما و نمایندگان شان در پارلمان این نکته را به اثبات رسانید که افغانستان یک کشور آزاد و مستقل بوده و پیمان های استراتیژیک و راهبردی را که با کشور های مهم منطقه و جهان به امضا می رساند، به خاطر آنست تا از مداخلات کشور های همسایه متخاصم در امان مانده و بعد از اینکه نیروهای ائتلاف بین المللی در سال 2014 از سرزمین ما خارج می شوند، افغانستان به عنوان یک کشور منزوی نه بلکه به عنوان یک کشور فعال در سیاست های جهانی تبارز نماید.
هر چند ایران و پاکستان، عدم رضایت خویش را از امضای توافقنامه هایی که میان امریکا و هندوستان تا به حال عقد گردیده است، به نحوی از انحا نشان داده اند؛ اما این موضوع را باید بدانند که افغانستان تجربه های تلخی از مداخلات و جنگ های نیابتی آن کشور ها در قبال سرزمین ما در دهه 1370 هجری شمسی دارد که هیچگاهی فراموش نشدنی نبوده و درس عبرت بزرگی است برای ملت ما تا بار دیگر فریب و ترفند کشور های همسایه و به خصوص ایران و پاکستان را نخورند. مقامات افغان بارها از مداخلات نرم کشور ایران در قبال افغانستان اظهاراتی داشته اند که به گونۀ برنامه ها و پلان شوم آنرا زیر عنوان دین و مذهب افشا نموده و حملات پیهم فرهنگی را که روح و روان ملت ما را متأثر می سازد و از طریق رسانه های وابسته به آن کشور انجام داده است، آفتابی ساخته اند.
در ضمن، پاکستان با پرورش دهشت افگنان در مناطق قبایلی آن کشور و ارسال آنان به کشور ما به خاطر برهم زدن نظم و امنیت سرزمین ما، پیوسته کوشیده است از مداخلات سخت بهره برداری نموده و نظام منتخب موجود را که مشروعیت سیاسی دارد، تا حدودی به چالش بکشاند. به هر حال، اظهارات مقامات ایرانی شبیه ابراز نظرهای نظامیان و جنرالان بانشسته پاکستانی است که گهگاهی در قبال افغانستان اظهار می دارند؛ اما با یک تفاوت و آن اینکه مقامات ایرانی می خواهند به طور هدفمند نکاتی را مورد حمله قرار دهند که گویا منافع آن کشور را تهدید می کند ولی پاکستانی ها در مجموع حملات پراگنده و نامشخص داشته اند و صرف به خاطر ایجاد رعب و وحشت و به منظور تحت فشار قرار دادن اذهان عامه بوده است و بس که در بسیاری موارد موجب به شهادت رسیدن تعداد زیادی از هموطنان ستمدیدۀ کشور ما گردیده است.

با احترام

امضای معاهده ستراتیژیک با امریکا نیاز مبرم مردم افغانستان

دولت افغانستان هفته قبل شاهد موفقیت بزرگ در سیاست خارجی خود بود و آن امضای پیمان ستراتیژیک با اضلاع متحدۀ امریکا، به این مفهوم که باراک اوباما رئیس جمهور اضلاع متحده و همتای افغانی اش حامد کرزی ملاقات و گفتگو نمود، در این ملاقات، جانبین معاهدۀ همکاری های درازمدت ستراتیژیک را به امضاء رساندند.
از آنجایی که دولت ها چه مدرن یا عقب مانده، نمیتوانند به تنهایی نیازمندی های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، نظامی و . . . خود را تأمین نمایند، بناءً نیاز دارند تا با دول دیگر در محدودۀ قواعد پذیرفته شدۀ بین المللی ارتباطات خود را تأمین، نیازمندی های یکدیگر را مرفوع و با همدیگر دست دوستی، حمایت و همکاری دهند. البته تأمین روابط گاهی میان کشور ها با امضای معاهدات دو جانبه یا چندین جانبه، گاهی با صدور اعلامیه ها و گاهی در قالب کنفرانس ها و موافقت نامه روی موضوعات و مسایل مهم و چگونگی پیشبرد آن باهم دیگر، صورت پذیر می باشد که جانبین توافق خود را نشان میدهند و تعهدات لازم خود را به یکدیگر می سپارند.
افغانستان از جمله کشور هایی است که بعد از سه دهه فراموشی و انزوا اکنون میرود تا جایگاه حقیقی خویش را در عرصه روابط بین الملل دریافته و نقش مؤثر خود را بازی نماید، چه این کشور بعد از دهۀ 70 میلادی و جنگ های خانمانسوز داخلی که بیگانگان و اجنبیان در عقب آن زانو زده بودند و هیزوم نزدیک می کردند تا این آتش افروخته شده را شعله ور تر نگه داشته و بعضی کشورها مانند پاکستان و ایران عملاً با تربیه، تمویل و اعزام اجنتان و نوکران خویش چون طالبان و حزب اسلامی در این آتش افروزی و سوختاندن افغانستان نقش بارز خود را ایفاء نمودند.
حکام پاکستان به اعتراف خودشان این اشتباه تاریخی را مرتکب و با ایجاد گروه طالبان افغانستان را از پشت خنجر زد و هم اکنون نیز در صدد آن است تا خواسته های خویش را از طریق عمال خویش و نوکرانش به منصه اجراء گذارد چنانچه هر حادثه و واقعه ایکه در افغانستان اتفاق می افتد به نحوی از انحا دست سازمان آی. اس. آی. و حکومت پاکستان در آن دخیل است چی در داخل افغانستان با ترور های زنجیره ای رهبران جهادی و متنفذین قومی را و گاهی با راه اندازی نسل کشی و جنایات جنگی پلان های خصمانه خویش را تعقیب می نمایند به عنوان نمونه نسل کشی های که در مناطق مرکزی و سایر مناطق افغانستان، طالبان یا همان نوکران آی. اس. آی. به راه انداخته بودند یاد هیچ تبعۀ افغانستان نرفته و اکنون این نسل کشی را در قلمرو خویش تعقیب و تحقق می بخشند قتل عام هزاره ها در کویته و سایر مناطق پاکستان که تظاهرات مردمی را در کابل در پی داشت، با استفاده از نام لشکر جنگوی موید بر این ادعا است و هویدا است که در عقب هر ترور و هر قتل عام سازمان جاسوسی آن کشور قرار دارد و به قول معروف سیاست تفرقه بینداز و حکومت کن را تعقیب می نمایند.
اما در برابر این همه اعمال سفاکانۀ آن کشور، دولت و حکومت افغانستان همیشه از نرمش و متانت کار گرفته با خطاب نمودن برادر کوشش نموده است روابط مسالمت آمیز خویش را با آن دولت تحکیم بخشیده و حسن همجواری خویش را به اثبات برساند و از سوی دیگر این را حق مسلم خویش میداند که با کشورهای دیگر روابط دوستانه خویش را تحکیم بخشیده و نقش فعال خود را در روابط بین الملل ایفاء نماید تا باشد که متعهدین و دوستان جدید، در برابر اینگونه تهدیدات بیرونی افغانستان را یاری رسانده، حمایت و کمک نماید.
به همین خاطر جناب حامد کرزی به نمایندگی از ملت افغانستان معاهدۀ همکاری های درازمدت ستراتیژیک را با رئیس جمهور اضلاع متحدۀ امریکا به امضاء رساند. در این پیمان از عدم مداخله در امور یکدیگر ذکر بعمل آمده و به احترام متقابل تأکید گردیده است و بر همکاری های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و امنیتی میان جانبین تذکر بعمل آمده و مقامات اضلاع متحدۀ امریکا همانند گذشته این بار نیز دوستی خویش را به اثبات رسانده و تعهدات مبنی بر همکاری های اقتصادی، سیاسی و امنیتی با افغانستان سپرده است.
از سوی دیگر افغانستان در آستانۀ امضای پیمان های همکاری ستراتیژیک با سایر قدرت های بزرگ منطقوی و جهانی چون جمهوری فدرال آلمان قرار دارد و توقع می رود که این پیمان ها نیز مانند پیمانی که با امریکا، هندوستان، فرانسه و انگلستان به امضاء رسید منافع افغانستان را در سطح بین المللی تضمین و دولت افغانستان را در راستای قانونیت، تأمین امنیت و تحکیم عدالت و توسعۀ پایدار یاری رساند.

پایان

باداشتن متحدین ستراتیژیک مداخلات خاتمه می یابد

کشوریکه بیش از سه دهه جنگ را متحمل شده و هنوز هم تهدیدات داخلی و خارجی در تمام عرصه ها محسوس و قابل رؤیت است، کلیه نهاد های دولتی و خصوصی آن یکبار منهدم و یا صدمه ویرانگر دیده است و دارد از صفر به اعمار مجدد آغاز نموده، کنون وضعیت کشور به حالتی قرار دارد که نیروهای خارجی در حال خروج از آن بوده و مسؤولیت های امنیتی کشور دارد به دوش نیروهای افغان گذاشته شود، اما مداخلات از هر سو با نیات شوم و طراحی آزمندانه، عدم اعتماد بین المللی به عناصر و نهاد های مخرب و فرصت طلب که در کمین نشسته و آرزوی دوباره برگرداندن اوضاع و احوال کشور را بگونه سال های قبل از 2001 دارند، چگونه میتواند بدون یک پلان و ستراتیژی دقیق و مفید که اطمینان بخش فضای موجود در کشور باشد مقابله و مبارزه را تداوم بخشید.

هموطنان ما اطلاع دارند که چندی قبل با حفظ روابط دیرینه و مناسبات دوستانه بین حکومات افغانستان و کشور دوست هندوستان که از سالیان متمادی برقرار بود، هردو جانب با حسن نیت به یکدیگر همواره کمک های متقابل را که در ادوار مختلف تا ایندم انجام داده اند و همه کمکهای شان به دور از انظار مردم نبوده و حتی در اعمار سرک ها و شاهراه ها، انجنیران آن توسط عناصر فرصت طلب و نهادهای مداخله گر اختطاف گردید، بازهم برای تجدید همکاری ها، پروگرام ستراتیژی با سفر جناب رئیس جمهور کشور به هندوستان با نخست وزیر هند در دهلی جدید به امضاء رسید.
در شرایط کنونی کشور ما به دوستان و همکاران صادق چون کشور هندوستان در پهلوی خود نیازمند است تا کشور بحرانی ما را کمک و یاری رسانده نگذارند که دیگر مزدوران و اجیران بیگانه از گوشه و کنار جهان به وطن ما بریزند و مأمن امن خود سازند و آنگاه مانند دیروز ناموس من و تو را شلاق بزنند. فرمان سرزمین سوخته را بدهند، قتل عام نمایند. نان و زندگی مردم را بگیرند. فضای وحشت و دهشت ایجاد و به کوچانیدن مردم این سرزمین اقدام نمایند. مردم ما را اسیر گرفته به اربابان خود هدیه و هست و بود این وطن را به یغما ببرند. خانۀ ارباب خود را موزیم کشورت سازند، به یاد داری که کابل در زمان طالبان مأمن وحشت و دهشت و از سکنه خالی بود و کوچه هایش عاری از مسکن، بیاد داری که هموطنانت بیجا و آواره، سرگردان و بیچاره، به گوشه و کنار، دربدر و از همه چیز بی خبر بود، شبکه های خرابکار و ویرانگر و نهاد های مداخله گر است که خدمت گذار اربابان بوده و حنجره خود را بلند گویش ساخته و اذهان عامه را مغشوش نموده آینده کشور را به کام باداران خود می گردانند.
از مدتی اوضاع و احوال منطقه و جهان بهتر از گذشته به نفع افغانستان است و این فرصت های طلایی را که جهان به وطن ما توجه نموده و در قسمت مبارزه با دهشت افگنی و تروریزم و بازسازی کشور همنوا شده و زمان آنست که از کمکهای شان به قدر کافی استفاده کرده پیمانهای همکاری را با دوستان دور و نزدیک خود به خاطر پیشرفت و ترقی کشور مانند هندوستان که در این راستا پیشقراول گردیده به امضاء برسانیم و سلسلۀ آن با کشور فرانسه، انگلستان، استرالیا و به تازگی پیمان ستراتیژیک در هشت بخش با اضلاع متحدۀ امریکا بین رهبران دو کشور در کابل تداوم یافته و دارد در روز های نزدیک با جمهوری فدرال آلمان و کشور شاهی ناروی امضاء گردد، روشن است که افغانستان بیشتر از بعضی همسایه های خود آسیب پذیر بوده که آنها بنا بر سیاست های غلط دستگاه های نظامی و استخباراتی شان هم خود را قربانی دهشت افگنی نموده و هم دیگران را، که امروز اعمال و کردار شان به همگان معلوم و آشکار است، به هر هموطن ما ضرور است منافع کشور خود را در نظر گرفته آن را فدای منافع بیگانگان و آزمندان نسازد، به مردم و کشور خود فرد مفید باشد نه اینکه تیشه به ریشه اش کوبیده مسیر قهقرایی را به وطن خود خواهان گردد.
تجربه تلخی را که ما افغان ها از تاریخ بار ها گرفته ایم، صلح ، رفاه و ترقی را فقط با چند شعار کهنه می گردیم نه در واقع بینی و درست اندیشی ها، که همه، بر احساسات و عواطف شخصی ترجیح دهند و باید صادقانه بدون ملاحظات گروهی در مورد امضای برنامه های ستراتیژیک و فواید آن اندیشید.

پایان

امضای توافقنامۀ استراتژیک؛ آیندۀ با امن و توأم با ترقی را نوید می دهد!

امنیت یکی از بارزترین شاخصه هایی است که پیشرفت و ترقی را در عرصه های سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی یک کشور به بار می آورد. این پدیده از چندین دهه به این سو از سرزمین ما رخت بربسته و ملت ما همواره قربانی نا امنی ها و بی ثباتی های سیاسی گردیده است.
کشور های همسایۀ افغانستان هر یک در تلاش بوده اند تا با دامن زدن اختلافات حزبی، سمتی، زبانی، قومی و گاهی اوقات مذهبی ملت یک پارچۀ ما را از هم متفرق ساخته و بالآخره نظام های سیاسی افغانستان را از هم متلاشی سازند.
هرچند سازمان های استخباراتی کشور های منطقه و بخصوص کشور های همسایه با جانبداری از یک گروه، گروه دیگری را علیه یکدیگر تحریک نموده و به این ترتیب جنگ های نیابتی و تحمیلی را در کشور ما بمنظور تأمین منافع شان ایجاد نمودند که بدبختانه همۀ زیربنا ها و شالوده های اقتصادی سرزمین ما به باد فنا رفت. خوشبختانه بعد از سقوط حکومت متحجر و افراطی طالبان، جامعۀ جهانی یک بار دیگر بیشترین توجه خویش را به افغانستان جنگ زده مبذول داشته و بخاطر بازسازی و نوسازی کشور ما منابع هنگفت مالی شان را مصرف کردند. البته در مدت بیشتر از یک دهه اخیر، افغانستان در محور بحث کنفرانس های متعدد جهانی و متعدد بود که نتایج آن واقعاً ملموس و محسوس بوده است.
آنچه در چند سال اخیر بیشترین مایۀ نگرانی برای افغان ها بود، موضوع خروج نیروهای ائتلاف بین المللی به رهبری اضلاع متحدۀ امریکا و جاگزینی قوای افغان برای پذیرش و به عهده گرفتن انتقال مسؤولیت های امنیتی می باشد که خوشبختانه دو مرحلۀ آن مؤفقانه سپری شده و قرار است سه مرحلۀ دیگر آن نیز تا سال 2014 میلادی به پایان برسد. هموطنان عزیز ما از آن در هراس بودند که مبادا بعد از سال سرنوشت ساز (2014) خلای امنیتی پیش بیاید و بار دیگر سرزمین ما به پناهگاه امن تروریستان مبدل شود. خوشبختانه دولت افغانستان برای رفع نگرانی ملت مظلوم ما، با تعدادی از کشور های منطقه و جهان موافقت نامه های ستراتیژیک را به امضاء رسانید تا بعد از خروج نیروهای خارجی از افغانستان بار دیگر مانند دهۀ 1370 شمسی به انزوا کشانیده نشده و کشور ما به حمام خون مبدل نگردد.
در اواسط ماه جوزا سال 1390 هجری شمسی بود که پیمان ستراتیژیک میان افغانستان و کشور دوست هندوستان به امضاء رسید و در اوایل ماه دلو همان سال، دولت افغانستان پیمان های استراتیژیک را با کشور های ایتالیا، فرانسه و برتانیه به امضا رسانید که به این ترتیب بعد از حدود یک و نیم سال جر و بحث های متداوم بالای موافقتنامه همکاری های درازمدت ستراتیژیک میان دولت جمهوری اسلامی افغانستان و اضلاع متحدۀ امریکا و با برآورده شدن پیش شرط های آن که شامل انتقال مسؤولیت های محابس کشور به نیروهای امنیتی افغان و همچنان واگذاری عملیات خاص (شبانه) که عمدتاً از سوی نیروهای ائتلاف بین المللی عملی میشد، به قوای افغان؛ به تاریخ 13 ثور سال جاری شمسی (1391) به امضاء رسید که ملت ما را از آیندۀ توأم با صلح و صفا و امنیت نوید داده و به زندگی که پیشرفت و ترقی را در قبال دارد، خوشبین می سازد.

درین قرارداد حتی یک کلمه که از آن خطری متوجه همسایه های افغانستان گرددوجود ندارد. پس آشکاراست که ایران در قبال ما نیات شوم و غیر انسانی و غیراسلامی دارد. افغانستان آزاداست و حق دارد با هر کشوریکه بخواهد قراداد ببندد.
آیا ما افغانها به ایران که برخلاف تمام قوانین بین المللی دزدانه میخواهد بمب اتمی بسازد گفته ایم که اینکار را نکند؟
ایران هیچ حقی ندارد که برخلاف تمام عرف و عادات بین المللی خواسته هایشرا اینگونه به رئیس سنای افغانستان بیان کند.

سفیر ایران خطاب به رییس سنا: توافقنامه همکاری ‌های استراتژیک را تایید نکنید

ابوالفضل ظهره‌وند، سفیر ایران در جلسه ایکه اخیراً با فضل هادی مسلمیار، رئیس مشرانو جرگه(مجلس سنا) داشته چندین ‌بار و ب‌صورت مکرر از او خواسته تا سند همکاری‌های ستراتژیک بین افغانستان و ایالات متحدۀ امریکا نباید توسط پارلمان افغانستان تأیید شود.

سفیر ایران در این ملاقات با لحن تهدیدآمیزی گفته است در صورتیکه این توافق ‌نامه امضا شود، ایران مهاجران افغان را اخراج خواهد کرد.

بر اساس اظهارات منابع موثق، سفیر ایران در ملاقاتی که با رئیس ‌جمهور کرزی داشته نیز بحث ‌های ‌شان به مشاجره کشیده شده است.

ظهره‌وند بعنوان یکی از دیپلومات ‌های جنجالی ایران مشهور است. وی از سال 1371 تا سال 1376 سرکنسول ایران در مزارشریف بوده است.

محمد داوود حساس، سناتور ولایت زابل در مشرانو جرگه روز گذشته در گفتگو با 8 صبح گفت: « سفیر ایران در این ملاقات گفت که این پیمان بضرر ایران است و نباید امضا شود.»

اما رئیس مشرانو جرگه در این ملاقات تأکید کرده است که قرارداد ستراتژیک افغانستان و امریکا به نفع افغانستان است. او گفته است که افغانستان یک کشور مستقل است و این مسأله امکان ندارد که افغانستان منافع خود را براساس خواست دیگران عیار کند.

آقای مسلمیار در این ملاقات گفته است که ایران نیز با کشور های مختلف پیمان‌های اقتصادی، سیاسی و نظامی امضاء کرده اما افغانستان هیچ ‌گاه با این پیمان‌ها مخالفت نکرده است. وی تأکید کرده که افغا‌ن‌ها خود به منافع ‌شان آگاه هستند.

آقای حساس گفت: « زمانیکه مسلمیار تأکید کرد که افغانها خود شان براساس منافع خود تصمیم می‌ گیرند، سفیر ایران بار بار تکرار کرد که این (سند همکاری‌های ستراتژیک) به ضرر ایران است و این سند نباید از سوی شورا تأیید شود. اگر تایید هم شود، ما مهاجران افغان را از ایران اخراج می ‌کنیم.»

قهار آریا از افغانستان

نکاتی چند درمورد سند همکاری های استراتیژیک

پس از بحث ها و گفتگو های زیاد بالاخره سند همکاری های ستراتیژیک میان روئسای جمهور افغانستان و امریکا برای ده سال آینده امضا گردید.

طوریکه میدانیم در مورد این سند بحث های مختلفی از جانب گروه ها،احزاب و سازمان های داخلی و خارجی صورت گرفته و هر جناح و سازمان آنرا به نفع خودشان تعبیر و تفسیر کرده و چنانچه دیده میشود نظرهای مثبت و منفی وجود داشته است، اماحقیقت اینست که با امضای سند همکاری فوق که کشور های در گیر در مبارزه با تروریزم بخصوص ایالات متحدۀ امریکا را ملزم مینماید تا درآینده و بعد از سال 2014 همکاری های خود را با دولت و بخصوص نیروهای امنیتی افغان قطع نکرده و دربخش های مختلف مانند تجهیز، تعلیم و تربیه و بلند بردن ظرفیت رزمی قوای مسلح کشور ما همکاری دراز مدت نموده و این همکاری خودرا تاپایان ختم جنگ و مبارزه علیه نیروهای دهشت افگن ومخالفین مسلح ادامه دهند.

چنانکه مردم میدانند و تاریخ گذشته نیز آنرا ثابت نموده است هرگاهی که سازمان آی. اس. آی. پاکستان زمینه را مساعد دیده در صدد آن بوده تا به هرشکل ممکن نا امنی را در کشور بالوسیله عمال و اجیران خود مانند گروه طالبان، حزب اسلامی و غیره در کشور ایجاد نماید تا از این طریق بتواند به مقاصد و اهداف شوم خویش برسد روی این منظور امضای سند همکاری های ستراتیژیک با کشوری مانند ایالات متحدۀ امریکا یک نوید خوش به ملت زجر کشیده و غم دیده ما بوده و تا زمانیکه جنگ و خونریزی در کشور توسط طالبان و گروه های افرادی دیگر مانند حزب اسلامی و شبکه حقانی بدستور سازمان های متخاصم استخباراتی ادامه داشته باشد، ما نیز به چنین همکاری هاآنهم از جانب دولت های دوست مانند ایالات متحدۀ امریکا نیاز مبرم داریم و هرگاهی که طالبان و دیگر حلقات دهشت افگن و شورشی دست از جنگ و خونریزی بردارند و به پروسه صلح پیوسته و بجای اینکه علیه مردم خود قرار گیرند، بخاطر دفاع از مردم خود در مقابل دشمنان قسم خورده ما گام بردارند، آنگاه ما هیچ نیازی به کمکهای خارجی نداشته و میتوانیم با یک وحدت و اتحاد واقعی که درآن تمام اقشار و گروه های قومی و سیاسی دست بدست هم داده و در تأمین صلح و امنیت کشور شان بکوشند و در مقابل دسایس و مداخله کشورهای همسایه بخصوص پاکستان به تنهائی کشور خود را محافظت نمائیم.

از اینرو لازم است تا گروه های مخالف دولت بخصوص طالبان، حزب اسلامی و شبکه حقانی بجای اینکه به اوامر و دساتیر سازمان استخباراتی پاکستان و آخوند های ایران عمل نمایند، بجای آن بخاطر تقویت پایه های دولت اسلامی افغانستان بکوشند، تا بتوانیم با اتحاد و همدلی و صداقت همه باهم سرپای خود ایستاده و دیگر نیازی به حضور نیروهای خارجی در کشور نداشته باشیم و این بهانه را که گویا نیروهای خارجی میخواهند برای دایم در کشور ما بمانند از میان برداریم واز این طریق نگذاریم آنعده جوانان ما که جوانان ما فریب دشمن را خورده و علیه مردم خود شان استعمال میشوند بوسیله سازمان های استخباراتی پاکستان و ایران استعمال میشوند را بگیریم.
بااحترام

امضای موافقتنامہ ھمکاری ھای ستراتیژیک فیمابین دول جمھوری اسلامی افغانستان و ایالات متحدہ امریکا را بسیاری از ھموطنان و مبصرین ؛ سازگار با منافع ملی افغان ھا ارزیابی می کنند۰
من با تأئید اظھارات و استدلال ھای ھموطنان میخواھم در چند مورد پرسش ھایی را مطرح نمایم!

جانب امریکا میتواند این موافقتنامہ را بعد از یک سال لغو کند؛ ضمانت در این مورد گرفتہ نشدہ و از طرف دیگر ادارۀ ایالات متحدہ می تواند دولت آیندہ افغانستان را تحت فشار قرار بدھد و ادامہ پشتیبانی مالی را با خواست ھای بیشتر مشروط سازد و یا احیاناً خواستار تغییرات در مندرجات موافقتنامہ شود !

این سند فیمابین دولت بسیار ضعیف و دولت بسیار قوی امضا شدہ؛ دولت ضعیف محتاج و نیازمند است و دولت قوی مجبور؛ مجبوریت بہ خاطر حیثیت و اعتبار جھانی و ھراس از شکست ؛ شاید اھداف بزرگ سترتیژیک در جغرافیہ ما برای امریکا مطرح باشد؟

در سال ۱۹۹۶ میلادی بہ تعداد بیست شخصیت کہ دہ نفر از حزب دیموکرات و دہ نفر از حزب جمھوری خواہ؛ اشخاصی مانند مشاور امنیت ملی بوش پدر؛ برنت اسکورکروفت؛ کولین پاول؛ ریچارد ارمیتاژ ؛ خانم کاندو لیسارایس و دیگر ھا بہ ابتکار خود کمیسیون را ایجاد نمودند؛ ھدف این کمیسیون طرح نو ستراتیژیک برای رہیس جمھور آیندہ امریکا بود؛ نتیجہ تحلیل ھا و ارزیابی ھای چند ھفتہ را در چوکات طرح جدید گنجانیدند؛ بر اساس این طرح باید دو ھدف ھم زمان تعقیب شود؛ حفظ سلطہ و قدرت و توسعہ قدرت و ھمچنان بر علویت دادن منافع حیاتی و زندہ امریکا
تأکید شد؛ باید بر اساس این طرح از منافع حیاتی امریکا با تمام امکانات دست داشتہ دفاع شود؛ و بہ ھیچ نیروی چہ در اروپا و چہ در آسیا فرصت و امکان بہ مقابلہ طلبیدن امریکا دادہ نشود۰

در سال بعد یعنی ۱۹۹۷ آقای بریژینسکی در کتاب اش ”ابر قدرت یگانہ” مینویسد: بدون کنترول آسیای میانہ امریکا نمیتواند بہ حیث ابر قدرت یگانہ جھان باقی بماند!

پس با در نظر داشت آن طرح ستراتیژیک ذکر شدہ و بر اساس نوشتہ بریژینسکی؛ سرنوشت کشور عزیز با منافع حیاتی امریکا و غرب گرہ خوردہ۰

آرزو دارم کہ ھموطنانم از این فرصت ھا در جھت نیل بہ زندگی بھتر استفادہ شایستہ نمایند۰

امضای سند همکاری برد مردم افغانستان و باخت حامیان تروریزم

بتاریخ دوم می سال جاری میلادی رئیس جمهور امریکا بمنظور امضای موافقت نامه ستراتیژیک درازمدت وارد افغانستان شده و با اشتراک رؤسای هر دو کشور در کاخ ریاست جمهوری افغانستان به امضاء رسید.
با امضای این سند کشور ما شاهد رشد اقتصادی و اجتماعی در درازمدت خواهد شد. در این تفاهم چندین بخش شامل بوده که مواردی از آن را تذکر میدهیم: دو کشور مستقل و مساوی شناخته می شود، در بخش تحکیم صلح، امنیت، مصالحه ملی، تقویت نهادهای دولتی، حمایت از توسعۀ اقتصادی و اجتماعی، تشویق همکاری های منطقوی، حفظ و تقویت ارزش های مشترک و دیموکراتیک، تقویت حکومتداری در افغانستان.
مردم کشور ما آرزومند است تا بعد از سال 2014 تمام موارد فوق عملی شده و وعده های سپرده شده از جانب امریکا جامه عمل بپوشد و امیدواری مردم افغانستان اینست تا این توافقنامه بعد از سال 2014 منجر به آن شود تا زیربنا های کشور دوباره اعمار گردیده و نهادهای امنیتی از نظر کمی و کیفی تجهیز بیشتر گردند، یعنی هم از لحاظ امنیتی و هم از نظر زیربنا ها الی سال 2024 شاهد پیشرفت چشمگیر باشیم.
از نظر توسعه و صادرات اموال در زمان های نه چندان دور باید گفت که کشور ما قادر به آن بود که حتی تکه را به کشورهای فرانسه و آلمان صادر نماید، ضمناً میوه تازه و خشک افغانستان نیز به کشورهای دور و نزدیک صادر میگردید ولی در حال حاضر شرایط طوری شده است که حتی ما قادر به ساخت امتعه مورد نیاز خود نیستیم.
بناءً جامعۀ جهانی و در رأس ایالات متحده امریکا می باید در قسمت ساخت و ساز زیر بناهای افغانستان توجه جدی نماید به دلیل اینکه طی سه دهۀ گذشته کشورهای همسایه در قسمت بربادی و ویرانی در افغانستان کمر بسته، آنها آبدات تاریخی ما را تخریب نموده، لین های برق، دروازه، کلکین و حتی سیخ گول ساختمان های عام المنفعه را دو چند قیمت اصلی آن خریداری می نمودند، تمام تأسیسات عام المنفعه و فابریکات را به مخروبه تبدیل نموده، سرک ها، منازل و کاشانه باشندگان نقاط مختلف کشور را به ویرانه مبدل ساخته، تجهیزات نظامی تخریب شده و حتی آنها استخوان مرده ها را نیز خریداری می کردند.
برعلاوه آنچه در بالا تذکر بعمل آمد آنها در مورد انعقاد پیمان ستراتیژیک میان امریکا و افغانستان از دو سال بدین طرف بزرگترین موانع را ایجاد نموده، کشور حامی تروریزم (پاکستان) از زبان گروه طالبان و توسط عمال شان دست به اقدامات تروریستی زده و ایران نیز توسط یک تعداد افراد و عمال وابسته خویش تظاهرات و گردهمایی های ساختگی را سازماندهی و انجام داده است. اما سرانجام بعد از دو سال این تفاهمنامه به امضاء رسید و خواب گروه های تروریستی و کشورهای حامی آنها که امید داشتند بعد از خروج نیروهای خارجی در سال 2014 دوباره افغانستان به کام تروریستان فرو برده شود که خوشبختانه این تصور آنها به کابوس تبدیل شده و به حقیقت نیانجامید.
بناءً یک بار دیگر تأکید میداریم تا این موافقتنامه تنها روی کاغذ باقی نماند و ایالات متحده امریکا تمام تلاش و کوشش خود را در همکاری با افغانستان عملی نماید تا بتوانیم بعد از سال 2014 طی ده سال ما شاهد شکوفایی، پیشرفت و ترقی در کشور خویش باشیم.

توافقنامه ستراتیژیک به نفع افغانستان خواهد بود!

چنانچه دراین اواخر سند پیمان ستراتیژیک میان دولت افغانستان و ایالات متحده امریکا به امضا رسیده و این اقدام موثر را ملت افغانستان فال نیک گرفته و درعرصه پیشرفت و ترقی کشوریک گام بزرگ تلقی می نمایند و مردم امیدوارهستند تا دراین تفاهم که خیرملت و دولت افغانستان نهفته است و هرچه بیشترصلح و آرامی درکشورتأمین گردد و خواست های برحق همه گان مرفوع و بیشترازپیش برآورده شود.
همچین دراین پیمان ذکرشده که بعدازسال 2014 میلادی ایالات متحده امریکا بدون وقفه منابع سرشارپولی را برای حمایت از آموزش، تجهیز، مشورت وتداوم نیروهای امنیتی افغان به عهده داشته تا افغانستان بتوانند به گونه مستقلانه امنیت خود را تأمین نموده و درمقابل تهدیدات داخلی و خارجی از خود دفاع کند تا تروریستان و وابسته گان شان نتوانند به خاک افغانستان تهدیدی را متوجه این کشور و منطقه و جهان بسازند.
همچنان بستن پیمان ستراتیژیک با ایالات متحده امریکا می تواند تضمینی را بوجود آورد تا سرمایه گذاران خارجی و داخلی که این دو نوع سرمایه گذاری دراتقاء سطح زندگی مردم و بهبود اوضاع تجاری کشور تاثیرگذارمی باشد درضمن امضای این پیمان تأمین امنیت را به دنبال خواهد داشت تا تجارملی کشور، بتوانند زیر سایۀ امن کارو بارتجاری خویش را به پیش برده و برای بهبود زندگی مردم، ممد واقع شوند.
درحالیکه افغانستان بیشترازسه دهه جنگ های داخلی را متحمل گردیده است و این پدیده زشت باعث شد تا تعداد زیادی هموطنان عزیزما جان های شیرین شان را از دست داده وتعداد دیگرشان مجبور به ترک مکان ومهین شده و به کشورهای همسایه مهاجرشوند. با وجودیکه درآن کشورها پناه جویان افغان با مشکلات گونا گون مواجه بودند، اما ناگزیرهستند تا مشقت های طاقت فرسا را تحمل نموده و به بخاطرامرار معشیت کارهای سنگین را با دست مزد کم انجام می دهند و این مشکلات باعث آزار و اذیت پناه جویان شده و همواره ازطرف زمامداران ایرانی و نظامیان پاکستانی مورد ضرب وستم قرارگرفتند و روانه زندانها شده اند.
به هرحال بعدازحادثه یازدهم سپتمبرسال 2001 میلادی با آمدن جامعه جهانی درکشور، به منظورمبارزه علیه تروریزم که بلآخره منجربه سقوط رژیم سیاه طالبان گردید و گفتنی است تعدادی زیادی ازمهاجرین افغان دو باره بسوی سرزمین آبایی واجدادی شان برگشتند و به مرور زمان زمینه کاربرای مردم درعرصه های مختلف مساعد گردیده دانش جویان به نهاد های تعلیمی وتحصیلی روانه گشتند و هرشهروند افغان به کار و بار خویش مصروف شدند، با وجودیکه کشورهای حامی تروریزم (پاکستان و ایران) از این مسئله شدیداً متأثر و ناراحت شدند و تلاش ورزیدند تا هراس افگنان طالب را درخاک خویش مخفی و پنهان نگه دارند.
حالا آن گروه های مسلح دولت به گونه مزدور و اجیر به دستورپاکستان حملات انتحاری وانفجاری را به منظوررسیدن به اهداف شوم وخصمانه و خواسته های باداران شان درگوشه و کنارکشوربشکل ناجوانمردانه به منصۀ اجرأ قرارمی دهند. با این هم دولت افغانستان با جامعه جهانی سعی و تلاش ورزیده تا درتأمین امنیت، بازسازی و نوسازی کشور، اقدامات مؤثر را انجام دهد، به گونه مثال زمینه رشد تعلیم و تحصیل برای جوانان و دختران، ایجاد پروژه های توسعه یی ، اعمارسرک ها و جاده ها، آموزش های نظامی برای نیروهای امنیتی افغان توسط مربیان خارجی و ... ازجمله کارکرد های جامعه جهانی به دولت افغانستان بوده که درطی این مدت انجام یافته است و باید مردم کشوراز این گونه اقدامات دولت افغانستان و متحدین اش چشم پوشی نکرده و آنها را بیشترازقبل تشویق وقدردانی نمایند و ملت رنجدیده ما امیدوار است تا صلح سرتاسری درکشورتأمین شده و همه مردم ما در آرامش و آسایش بسربرند.

پیمان ستراتژیک با امریکا و آیندۀ افغانستان

موافقتنامه همکاری های ستراتژیک میان افغانستان و امریکا در هفته جاری توسط رؤسای جمهور دو کشور به امضأ رسید که هر دو طرف متعهد به احترام حقوق و اجرای مکلفیت های طرفین از سال 2014 الی 2024 میلادی گردیده اند. مهمترین اصلی که در این توافقنامه گنجانیده شده اینست که امریکا در طی این مدت زمان در تأمین امنیت و استقرار نظم افغانستان خودرا مکلف میداند و در هماهنگی با دولت افغانستان بمنظور جلوگیری از هرگونه تعرض و تهاجم نظامی دشمنان افغانستان سعی میکند و جهت دفع آن از مجاری دیپلوماتیک، سیاسی و نظامی اقدامات بموقع را بعمل می آورد که این نوید خوشی است برای ملت افغانستان. مردمیکه در طی بیشتر از سه دهه جنگ شکار دسایس و توطئه های پنهان و آشکار کشور های متخاصم منطقه و مخصوصاً همسایه ها منجمله ایران و پاکستان بوده که از آن میان سازمان استخبارات نظامی پاکستان نسبت به سائرین پیشقدم تر می باشد. این سازمان در جهت تسلیح و تجهیز گروه های مسلح مخرب در کشور مخصوصاً دهه اخیر نقش به سزایی داشته است. هر چند این کشور ها در جهت سبوتاژ و عدم تحقق امضای سند همکاری های درازمدت افغانستان و امریکا تلاش های بی شماری نمودند و تبلیغات وسیعی را از جهات مختلف و آدرس های گوناگون آغاز نمودند تا از امضای آن جلوگیری بعمل آورند ولی با امضای این پیمان خوشبختانه که امید شان به یأس مبدل شد. زیرا پس از این دیگر دولت افغانستان از نظر تأمین امنیت در کشور تنها نخواهد بود و هر گونه تعرض و تجاوز دشمنان افغانستان را با همکاران مقتدر و جهانی خویش پاسخ خواهد داد که بااینکار امید تازه یی برای ملت و مردم افغانستان به وجود آورده و ورود دوباره سرمایه های ملی و بین المللی در کشور از سر گرفته خواهد شد. همچنان جلو مهاجرت های اخیر را خواهد گرفت. البته مفاد کشور امریکا از امضای این سند همکاری اینست که بار دیگر. حادثۀ سپتمبر 2001 در آن کشور تکرار نخواهد شد و ملت امریکا در آرامش کامل روحی و فکری به سر خواهند برد و جامعۀ جهانی باید بار دیگر افغانستان را با ادامه کمک های اقتصادی و نظامی شان در جهت تقویت نیروهای امنیتی و ایجاد زیربنا های اقتصادی آن همکاری همه جانبه و بی شائبه نمایند تا افغانستان بتواند در کنار سائر کشور های منطقه و جهان به پاهای خود بایستد و در آینده همچو ملل با عزت جهان سهم اخلاقی انسانی و جهانی خویش را در قبال سائر مستمندان به منصه اجرا گذارد.

امضای پیمان ستراتیژیک با امریکا ادامۀ پیشرفت در کشور است!

پیمان های ستراتیژیک با کشور های خارجی یک گام بزرگ برای پیشرفت و ترقی آینده کشور ما محسوب میشود و بیشترین نفع را افغانستان میتواند از امضای چنین پیمان ها برده و مردم این سرزمین که همیشه وقت خود را در سایۀ جنگ و نا امنی سپری نموده اند این احساس را پیدا میکنند که دیگر مورد بی توجهی جهانیان قرار نگرفته و سایۀ جنگ و نا امنی در این کشور خاتمه خواهد یافت. به هر اندازه که افغانستان با کشور های خارجی و متحدین خود پیمان های ستراتیژیک امضا کند به نفع کشور و به خیر مردم است و ادامه همکاری کشور های جهان با افغانستان تاثیر قابل ملاحظۀ برای کشور ما در قبال خواهد داشت.
این در حالی است که در این اواخر حامد کرزی، رئیس جمهور افغانستان، پیمان ستراتیژیک با رئیس جمهور امریکا را به امضا رسانید به اساس سند که همکاری های دولت افغانستان و اضلاع متحدۀ امریکا امضا گردید بدین معنی است که کشور متمدنی همانند امریکا سال های طولانی با افغانستان در عرصه های اعمار مجدد و نو سازی افغانستان همکاری می نمایند و پیامد های این پیمان از لحاظ معنوی و مادی برای کشور و مردم این خطه به فال نیک گرفته شده و دارای اهمیت میباشد. ادامه همکاری های جهانی برای کشور ما خاصتاً همکاری قدرت های بزرگ مانند اضلاع متحده این اطمینان را بمردم این سرزمین میدهد که دنیا در صدد تامین روابط دراز مدت با ما هستند و در عرصه های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی همکاری های لازم را خواهند نمود.
در امضای این سند پر اهمیت استراتیژیک اضلاع متحدۀ امریکا تعهد نموده است تا همکاری های درازمدت خویش را در ساحات مشترک مورد علاقه دو طرف به شمول تحکیم صلح، امنیت و مصالحه ملی؛ تقویت نهاد های دولتی؛ حمایت از توسعۀ اقتصادی و اجتماعی همکاری می نماید.
بناءً عقد چنین پیمان ها برای مردم ما بسیار موثر و با اهمیت بوده زیرا کشور ما پس از سال 2014 تنها نیست و بعد از خروج نیروهای خارجی از افغانستان اضلاع متحدۀ امریکا و متحدین اش در سازمان ناتو تا سال 2024 در عرصه های مختلف مردم افغانستان را حمایت می نماید و پس از آن نیز این همکاری ها ادامه خواهد داشت. که این خود یک دست آورد بزرگ برای دولت افغانستان شمرده می شود. بااحتـــــــــرام