فابیان هینتس، متخصص سیستم های طیارات بدون سرنشین و راکت ها در «انستیتوت بین‌المللی مطالعات استراتژیک» در بریتانیا به دویچه وله گفت: «این حمله یک تلاش جدی برای تخریب سیستم دفاعی اسرائیل بود.» از دید او، این حمله ایران تنها سمبولیک نبوده است: «ایران می خواست اهدافش را مورد اصابت قرار دهد و ویران نماید. اما این کار چندان موثر نبود. میزان رهگیری [طیارات بدون سرنشین و راکت ها] توسط سیستم های دفاعی امریکایی و اسرائیلی به صورت فوق‌العاده بالا بوده است.» اردوی اسرائیل صبح یکشنبه اعلام کرد که ایران حدود ۳۰۰ طیارات بدون سرنشین و راکت شلیک کرده بود و اسرائیل با متحدین‌اش موفق شدند که ۹۹ درصد همه این پرتابه ها را دفع کنند.
«نمایش قدرت، بدون اعمال قدرت»
با وجود این، ایران مدعی شده است که «عملیات موفق تلافی جویانه» علیه اسرائیل انجام داده است. از فحوای سخنان آگاهان در رسانه های دولتی ایران برمی آید که ایران می خواست به جای اعمال قدرت، نمایش قدرت انجام دهد. به گفته این آگاهان، ایران خواست نشان بدهد که در موقعیتی قرار دارد که بدون بسیج متحدین خود در منطقه می تواند بر سیستم های دفاع هوایی اسرائیل غلبه کند. اما از قرار معلوم ایران در این هدف‌اش موفق نبوده است. از دید فابیان هینتس، این عملیات ناکام برای ایران یک مشکل بزرگ ایجاد می کند. این آگاه می گوید: «نیروی بازدارنده ایران دقیقاً به این سیستم ها وابسته است [سیستم های که ایران در این حمله به کار برده است] تا به چنین حملات آغاز کند.»
براساس گزارش خبرگزاری تسنیم نزدیک به سپاه پاسداران انقلاب ایران، طیارات بدون سرنشین ایرانی به کار گرفته شده در این حملات از نوع «شاهد ۱۳۶» بوده اند که «کامیکازه» نیز نامیده می شوند. این طیارات بدون سرنشین سبک، کوچک و ارزان قیمت اند و به زحمت برای دستگاه های رادار قابل شناسایی می باشند. آن ها می توانند یک کلاهک انفجاری ساده با حدود ۵۰ کیلوگرام را حمل نمایند و با قابلیت بردی که دارند، به اسرائیل نیز می‌رسند.
تمرکز طولانی ایران به تولید طیارات بدون سرنشین
ایران با وجود تحریم های غرب در ۳۰ سال اخیر به توسعه طیارات بدون سرنشین ادامه داده است. تهران امروزه ذخایر بزرگ طیارات بدون سرنشین در اختیار دارد. هولاند میشل، آگاه طیارات بدون سرنشین، به دویچه وله توضیح داد که ایران بسیار زود به توسعه این تکنولوژی آغاز کرده و از دهه ۱۹۸۰ به این سو طیارات بدون سرنشین تولید می کند. میشل که به عنوان متخصص طیارات بدون سرنشین و تکنالوژی های امنیتی در «شورای اخلاقی کارنگی در امور بین‌الملل» در نیویارک کار می کند، گفت: «طیارات بدون سرنشین در مقایسه با مراکت ها الزاماَ به قطعات بسیار انکشاف یافته ضرورت ندارند. تکنولوژی مورد ضرورت طیارات بی سرنشین، شامل تحریمات و یا محدودیت های تجاری نیست.»
به دلیل پیشرفت تکنولوژی در سال های اخیر، تهدید ها از ناحیه طیارات بدون سرنشین ایرانی به صورت قابل توجه افزایش یافته است. میشل می افزاید که ایران حالا طیارات بدون سرنشین دقیق تر را در کمیت بزرگ تولید می کند: «ایران با هر حمله، به خصوص بر نیرو های نظامی ایالات متحده امریکا یا در مورد کنونی بر اسرائیل، این معلومات را در اختیار مدافعین قرار می دهد که آن ها چگونه می توانند با این تهدید مقابله کنند. من فکر می کنم که اگر ما پنج سال پیش حمله‌ای به این گستردگی را می دیدیم، شاهد سقوط دادن شمار بزرگ طیارات بدون سرنشین و راکت ها مانند حمله اخیر نمی بودیم، با میزان دفع ۹۹ درصدی. این یک بازی موش و پشک است.»
پیتر لرنر، سخنگوی نیرو های دفاعی اسرائیل روز یک شنبه به دویچه وله گفت که با وجود دفع موفقانه حملات ایران، اسرائیل در تصمیم گیری در مورد پاسخ به این حمله مستقیم ایران، باید خود را در برابر «طیف وسیع سنایور ها» آماده کند.
خطر از هوا
ایران در حمله هوایی از راکت های بالستیک کوتاه برد و میان برد کار می گیرد. به گفته سازمان غیردولتی امریکایی «اتحادیه کنترول تسلیحات»، ایران با داشتن راکت های شهاب ۲ و شهاب ۳، سلاح هایی با برد بیش از ۲۰۰۰ کیلومتر، می تواند به اسرائیل نیز برسد. فابیان هینتس توضیح می دهد: «ایرانی ها راکت های با برد بسیار بزرگ و دقت بسیار خوب دارند. این ها را بسیاری دولت ها در جهان در اختیار ندارند.»
این آگاه امور نظامی می افزاید: «طبعاً که آنها هم زمان این مشکل را هم دارند که رقبای نظامی شان، ایالات متحد امریکا و اسرائیل، از لحاظ تکنالوژی نظامی، مطلقاَ در صدر کشور های جهان قرار دارند.» هینتس به این باور است که ایالات متحد امریکا و اسرائیل ممکن است در نتیجه این حملات ایران توانسته باشند اطلاعات جدیدی را در مورد ذخایر اسلحه این کشور به دست بیاورند: «آنها می توانند مقادیر زیادی از داده ها را جمع آوری کنند، کاری که ایرانی ها به محض آنکه موشک های شان را فیر کنند، دیگر نمی توانند انجام بدهند.»