م، نسیم اسیر ملک اشعرای افغان ها در هجرت
ریش مایۀ تشویش
گویند کــــه در کـلـــــه اگـــر ریش نباشد
کاین پشـــــم بجــز مـــایــۀ تشویش نباشد
این رشته بــــــه زخــــم دل غمدیده مردم
غــیــر از نمک ســـوده و تخــریش نباشد
در مشرب اسلام دو رنگـی و دویی نیست
زین جمع کسی نیست کش این کیش نباشد
بـــــر مصطبه بــــا نـــــام گــرامی مجاهد
چـــــون نیک ببینی، دغــــلـی بـیش نباشد
کس در غـــــم بیچارگــی اهل وطن نیست
کــس در پـــــــی تسکــیـن دل ریش نباشد
بـــر خــلـــق خــــدا حکـمروائی به عدالت
در خـصـلـت ایـــن خـــیــل دراویش نباشد
از چــور و چپاول چه کنم شکوه، شکایت
گـــــژدم صفتان را بــه جز از نیش نباشد
فکـر سیه و سرخ، اثر خود نگری هاست
کس نـــــزد خــداونــد، پس و پیش نباشد
جـــز تـــوبــه و تقوی که بود جوهر انسان
آنــجــا سخن از عــــاصی و درویش نباشد
از شــیـعـه و سـنی بگذر، تاجک و پشتون
این حــرف و سخن سفسطه ای بیش نباشد
هشـــدار کـــه مــعـیــار مســلــمــانی مردم
ایـــزار و پــکـــول و ســـلــه و کیش نباشد
بـــا هــر که دهی دست، مپندار که نوشست
بــنــگــر کـه بــــه نــــوشش اثر نیش نباشد
در فـــکـــر شکار تــو کمین کرده خبر باش
گــــرگ است ببین، دشمن تـــو مـیـش نباشد
در راه حـقـیـقـت ســخــن راست نـــــوشتیم
از هـــیــچ کس انـــدیشـه و تشـــویش نباشد
مردم همه در پنجۀ بـیـداد (اسیر) انــد
کایــن جمع به جز خیل دراویش نباشد