جشن نوروز !
بدین وسیله با تقدیم سروده ای، حلول سال1392 شمسی را به کافــۀ مردم نجیب وطن در سراسر جهان، مبارک باد می گویم :
بشارت داد عــطـــر گل که فـردا جشن نوروز است
چمـن یکســـر دل انگیز و دمن یکسردل افروزاست
فــــرو شُسته است شبنم، گرد روی سبزه و گــل را
بنفشه در تب و تاب است و سوسن جامه گلدوزاست
نســـیـم عــطــر افشــــان مـی وزد از جــانب گلشن
قفس پــــروردۀ ایـن باغ، آزاد است و پیـــروز است
زمــهـــد گـل بـــه گوش جان رسد این مژدۀ پـیـهـــم
کـه نـوروز همه گلــبـیـز و طالع سعد و پیروز است
بخود گفتم، چه نوروز است آخر این که همچـون پار
غمم از حد برون ، دردم فـزون از درد دیروز است
حــــریــفـان را کـــه بـــزم خسروانی بــود در میهن
درین غــــربت سرا درد ســر و آه جگـر سوز است
دریـــن نـــــوروز بـــاغ و راغ در آتش همی سـوزد
چه روزست اینکه هرچه هست درد خانمان سوز است
حـــــریـــــم پـــرده داران حــــرم ، تـاراج نا محرم
بســـاط ظـلـمـت امـــــروز، از بـیـداد دیــروز است
ســـرِ طـــومـــار بخت مــــا، سپرده چرخ در دستی
کــــه پــیـرش سالمند، امـا همان طفل نو آموز است
شب است و تــیـرگــی و نــاتـــوانی هــا و دشواری
کـــی مــی گــویــد کـه روز آفتاب دیده افروز است
« اسیر» مــا دریــن غـربت سرا، آرام کی گـیــرد
کـــه این بلبل ز بـــزم گلشن مـیهـــن بـد آموز است